Lieve vrienden,
Door de dreigende tweede coronagolf en het oplopend aantal besmettingen, merk ik dat dingen veranderen. Mensen veranderen.
Er zijn verschillend denkende groepen, die zich onderscheiden door hun afwijkende meningen, betreffende het virus. En al naar gelang hun mening, gedragen zij zich anders.
De kop in het zand stekers doen net of het aan hun eigen bubbeltje voorbijgaat.
De voorzichtige mensen kruipen in hun schulp.
De rationele mensen gedragen zich volgens de regels, maar vinden het niet zo erg, als deze geschonden worden.
De idealisten houden vertrouwen en wat de complotdenkers doen, gaat boven mijn pet.
Het is mij inmiddels duidelijk, dat mijn vrienden, maatjes, hetzelfde denken en doen als ik.
Nou ben ik wel erg voorzichtig, maar dat komt doordat ik geen enkel risico wil nemen.
Maar mijn vrienden zijn toch allen vrij conservatief in hun gedrag en houden afstand van en rekening met de medemens.
Dat vind ik fijn. Maar daarom zijn het ook mijn vrienden.
Hoe denk ik er nou over?
Nou, ik denk dat het nooit meer wordt zoals het was. In ieder geval niet voor mij.
Aangeleerde dingen wennen en worden vanzelf normaal.
Anderhalve meter, geen handen schudden, niet kussen, niet omhelzen, geen bijeenkomsten, geen mensenmassa.
Steeds handen ontsmetten. In de auto en in iedere tas zit wel een flesje desinfectant.
En die flesjes zijn vaker leeg dan m’n portemonnee. Want winkelen doe ik niet. Blijft beperkt tot de bloemenwinkel.
Maar als ik beelden zie van feestende mensenmassa’s en een volle tribune, denk ik meteen: komt nooit meer terug.
Het gaat vallen onder de categorie roken.
In tv series die in de jaren 70 en eerder spelen, zie je mensen constant roken. Deed ikzelf ook (dus nu COPD hoor ik jullie denken. Ik denk het ook, longarts niet) Maar nu is roken raar. Niet meer van deze tijd. Kan echt niet meer. Vinnik.
Zo gaat het vast ook met Coronamaatregelen. Want het blijft een ongrijpbaar virus. Steeds worden er nieuwe aandoeningen ontdekt, die door dat virus ontstaan.
En voordat er een goed vaccin gemaakt is, is er weer iets nieuws ontdekt, waarvoor het nog niet werkzaam is.
Dus nu ben ik een zwartkijker, een doemdenker, een God weet wat.
Maar iedereen heeft recht op z’n eigen mening.
En als ik zie hoe de reljeugd in grote steden buiten z’n boekje gaat en alle gezag minacht, zie ik het ook voor de toekomst somber in.
Met liefde en vertrouwen komt het goed, wordt gefluisterd. Nou?????
Aan m’n hoela!
Waar die zit, vertel ik niet, anders krijg ik er nog meer aan gesmeerd.
Puinruimen, moeten ze. Hele hoge boetes voor ouders en opvoeders.
Manlief en ik zeggen weleens: ”Kuilen graven en weer dichtgooien”, want ledigheid is des duivels oorkussen.
Wat zei je nou, Rie?
Zei jij dat?
Ja dat zei ik!!!!
Met hoopvolle groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten