Lieve vrienden,
Je zal het toch meemaken dat je middelste kind 69 wordt.
De oudste verloor je 12 jaar geleden al.
Je maakt het mee en je bent het vergeten.
Je had het helemaal niet meer mee willen maken.
Je bent 99, moe en versleten. Je bent op!
Je wil niet meer. Je bent al te lang hier.
“Breng me maar weg”, zeg je. “Laat me alsjeblieft gaan. Ik heb geen energie meer. Ik ben op”.
Ach, 99......
Alles zien komen en velen zien gaan. Niemand meer met wie je herinneringen op kunt halen.
Je denkt dat je nog thuis woont. Je vertelt over vader en moeder. Je vertelt, wat wij nog niet wisten.
Je vertelt over de zusters die in de nacht jouw puzzelboekje invullen en bij je op de kamer
Ja, je bent moe. Je gaat weer liggen. Wachten....wachten totdat hij je komt halen.
En je weet zeker dat er dan gezegd wordt: Ben je daar eindelijk... kon je weer niet wegkomen.
Je was lang hier. Te lang.
Wij gunnen het je, maar jouw klokje tikt en tikt en tikt....
Gefeliciteerd met je zoon.
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten