Oppashond

Lieve vrienden,

 

Onze oppashond is een schuchtere hond. Prachtig woord, schuchter. Niet alleen schuchter, ook schuw. Terughoudend ten opzichte van alles wat vreemd is. Mensen en dingen. 

 

Ze staat altijd aan en een uitknop is er niet. 

Toen wij afgelopen dagen oppasten, schrok ze de tweede dag ‘s morgens vroeg om kwart over zeven al. 

In onze tuin stond geen giraffe, maar lag een berg snoeiafval op het pad. 

Dat moest nog weggebracht worden. 

 

Ze ging tekeer als een malle en ongetwijfeld heeft ze meerdere buren gewekt. 

Toen ik beneden kwam ging ze met haar voorpoten op de eettafel staan om mij te knuffelen en een troostrijke aai over de bol van me te krijgen. Aandoenlijk vond ik dat. 

 

In de loop van de ochtend kwam onze hovenier. Als de hond iets eng vindt, zijn het vreemde mensen. 

 

Het werd een soort kat en muis spel, waarbij de hond steeds een andere veilige plek zocht. 

 

Opeens gebeurde er in haar hondenogen iets vreselijks. 

De hovenier zette een bladblazer aan om het terras vrij van berkenzaadjes te blazen. 

 

Ach, wat een angst... het arme beest wist niet waar ze het zoeken moest. 

Later op de middag hebben we haar de tuin in gedragen en achterin neergezet. Gerustgesteld banjerde ze door de boomgaard. 

 

Plotseling klonk er een harde schreeuw van een groenjoekel. Deze schrok van de hond en liet bij het opvliegen een peer vallen. Precies op de kop van de hond. 

 

We hebben maar niet meer geprobeerd om haar in de tuin te zetten. 

 

Nu moesten we haar alleen nog uitleggen, dat de volgende dag de hulp kwam. 

Met alles wat nodig is om een huis schoon te maken. 

Enge dingen, waar een schuchtere hond bang voor is. 

Een stofzuiger bijvoorbeeld...

 

Arme hond. 

 

Groetjes, Rietje