De Tandarts

Lieve vrienden, 

 

Woensdagmiddag was ik bij de tandarts. Er moest iets aan de facings van mijn voortanden gebeuren en dan zou het weer prima in orde zijn. 

 

Omdat mijn eigen tandarts zich gespecialiseerd heeft in het verzorgen van implantaten, kwam ik weer eens bij een ander in de stoel. 

Een dame deze keer. Zij vertelde me dat overmorgen haar laatste dag is, omdat ze naar Groningen gaat verhuizen. 

Nu mag ik weer een andere uit de groep kiezen, voor het onderhoud van mijn kiezen. 

 

Ik vind de glooiende tandartsstoel uiterst comfortabel en als ik uitgelegd heb (gekregen) wat er moet gebeuren, wil ik nog weleens wakker schrikken, omdat mijn arm naast de stoel glijdt. Volkomen relaxed lig ik tijdens een behandeling in de stoel. Ogen dicht en snaveltje open. 

Woensdag kreeg ik een siliconen ring in mijn mond, om mijn lippen van mijn tanden weg te houden. Comfortabel. Beter dan de gehandschoende vingers van de tandarts, die je lip nog weleens doen scheuren. 

 

Lag ik dus met die ring, plaatjes en wigjes tussen mijn tanden, vraagt de tandarts mij iets.......

Ik geef keurig antwoord, vraagt de tandarts: “Wat zegt u? “

 

De assistente, die in de zestig is en zodoende al een poosje meeloopt, begon bulderend te lachen. Al roepend: “Wat zegt u, vraagt ze!!!!!”en ze bleef maar gieren. 

Nou ja, ik ook hikken van de lach. Ik schuddebuikte bijna van de stoel af. 

Iedere keer als de tandarts zich weer over me heen boog, begon ik weer te lachen. Met zo een kriebel in mijn buik, van de slappe lach. 

De tranen liepen over m’n wangen. Gelukkig kreeg ik een tissue van de assistente en ik zei: “neem er zelf ook één”. 

 

Ach, zolang je ergens maar de humor van inziet valt er overal iets te lachen. 

Zelfs in de stoel van de tandarts.

 

Met een afspraak voor controle gepland en keurige voortanden, verliet ik het pand. 

Toen ik het verhaal later aan de kinderen vertelde, merkte mijn schoondochter ietwat droogjes op:” Het lullige voor jou is, dat een tandarts per tien minuten betaald krijgt”.

 

Ik zag de eurotekens flonkeren in de ogen van de tandarts, toen ik haar succes in Groningen wenste en na de opmerking van mijn schoondochter, begreep ik waarom. 

 

Met hartelijke groet, 

 

Rietje