Mijn stoere moeder

Lieve vrienden, 

 

Gisteren aten we een heerlijke koele Gazpacho. 

Met komkommer, knoflook, paprika en tomaat. 

Het was verrukkelijk. 

Terwijl we het uit een glas dronken, gingen mijn gedachten een jaar of vijftig terug. 

Naar mijn eerste reis naar Spanje met mijn geweldige moeder. Dat lieve mens was zo dapper en stoer. 

Ze sprak geen woord over de grens, had de lagere school niet afgemaakt, maar stapte overal op af. 

Zo vlogen we samen naar Malaga. We hadden in het hotel volpension en een excursie naar Marokko geboekt. 

Drie dagen. Oversteek met de boot. Dolfijnen springend in de boeggolven. 

 

Maar Gazpacho dus. 

De eerste dag stond het op het menu. 

Mijn moeder zegt: ”Rie, die soep is koud, dat moet ik niet”. 

 

En zoals een Nederlander in het buitenland doet, ging ze luid praten, denkend dat de ober haar dan wel verstond. 

“Ober, soep koud! Vergeten warm maken?”

Het Spaans van mijn moeder...

Ik kroop bijna onder de tafel van gêne. Nu nog steeds vind ik dat stom van mezelf. Maar ja, zestien....

 

In de veronderstelling dat de ober Engels sprak, stelde ik dezelfde vraag in het Engels. 

De ober snapte er niks van. 

Maar mijn moeder liet zich niet uit het veld slaan en pakte onze aansteker, tilde het bord met de ijskoude soep op en hield het vlammetje eronder. Ze keek de ober vragend aan, zette het bord weer neer en ging met beide handen omhoog zitten. 

De ober pakte de borden en kwam even later terug met twee borden warme tomatensoep. Hij blij, wij blij. 

 

Ach mijn stoere moeder. 

Ik zal niet vertellen hoe ze het jaar daarna, met zacht toiletpapier terugkwam in het hotel, toen ze het papier daar te hard vond. 

De dagen erna, kwam het personeel van het kleine kruidenierszaakje haar al lachend tegemoet en schudde haar de hand. 

 

En tijdens de excursie naar Marokko, toen in de kashba een berg rozijnen bewoog en onze gids trots vertelde dat wij voor de beste slagerij van Tanger stonden, riep moeder: “Rie twee dagen eieren en eerst ruiken!” 

Tsja, moeder en ik waren in Marokko, lang voordat de Marokkanen naar Nederland kwamen. De couscous zonder bestek zorgde ervoor dat ik tijdens mijn reizende leven altijd een bestekje in mijn tas had. 

 

Op vakantie met mijn stoere dappere moeder. Avonturen, waar ik het ruim 50 jaar later nog over heb. 

 

Mijn moeder, die in de auto stapte en zomaar naar Oostenrijk of Italië reed. Zonder navigatiesysteem hè. 

 

Ze was niet makkelijk, maar wat ben ik dankbaar en trots, dat zij mijn moeder was. 

 

Mijn mooie, rooie moeder. 

 

Groetjes, Rietje