Lieve vrienden,
Afgelopen dinsdag zei ik tegen m’n man, dat ik eigenlijk onze fijnhovenier had verwacht.
Ik ging even de deur uit en toen ik terugkwam en de straat in reed stond daar het busje van, jullie raden het al, de fijnhovenier. Ik voorvoel soms dingen.
Na, bij een kopje koffie alle nieuwtjes uitgewisseld te hebben, maakte hij een begin met z’n werkzaamheden.
De volgende dag kwam hij weer.
Onze kleinhond is heel bang voor de man met de trap, de snoeischaar, de zaag en de bladblazer.
En die kwamen eraan te pas hoor.
Onder het motto “snoei is groei”, lag een groot deel van de struiken binnen de kortste keren in de laadbak van de bus.
Ieder jaar denk ik weer, dat het nooit meer goed gaat komen als ik naar de kortgeknipte struiken kijk.
Ieder jaar staat het huilen me nader dan het lachen.
Maar inmiddels zou ik beter moeten weten.
Als straks het zonnetje z’n best weer doet en de temperatuur weer wat omhooggaat, dan komt er opeens een groeispurt van jewelste.
Dan tonen de kale takken van nu, vele tinten groen.
De bloesem komt aan de fruitbomen en ik kan de huizen van achterbuurten niet meer zien.
Dan hebben we weer ons eigen park.
Snoei is groei. Als je mijn tuin nu ziet, geloof je het niet, maar het is echt waar.
Het is lente. Echt.
De knoppen springen straks net als ieder jaar, gewoon weer open. Ik weet het zeker.
Lockdown geldt niet voor de natuur.
Dit hele verhaal schreef ik een week geleden.
Nu zijn we naar binnen gegaan omdat het buiten te warm is om te blijven zitten.
We hoorden buiten de knoppen van de magnolia openknappen en urenlang zong een merel zijn mooiste lied.
De voorbereidingen voor de schutting tussen onze aardbeien en het huis van de buren zijn getroffen.
Vandaag wordt de schutting geplaatst en volgende week komen er nieuwe struiken.
Ik wil in ieder geval een paar Eucalyptussen.
Voor kerststukjes? Vroeg de fijn hovenier.
Ach ja, regeren is vooruitzien….,,
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten