Lieve vrienden,
Zoals jullie weten was ik de laatste tijd geobsedeerd door mijn fascinatie voor de vaccinatie. (Slaat nergens op, maar ik vond het zo leuk om op te schrijven)
Goed, ik was dus gretig om een vaccin tegen Corona te krijgen.
Zondag hebben de baas en ik samen de prik mogen ontvangen.
Het voelde als de zegen van Habakuk, woorden die onze manke pedicure Joejoe altijd uitsprak als ze volgestopt met lekkers en een warme maaltijd in de tas, onze woning verliet. “Met de zegen van Habakuk, Joejoe!!!!!!!
Joejoe. Velen weten het nog. Zij bewoog zich schrijlings voort met de benen wijd uit elkaar. Ze kon ze niet meer buigen en ze vormden een soort uitgevouwen passer dwars onder haar romp. Zo waggelde ze voort. Af en toe “vlijde” zij zich neder op een gemeentebank.
“Voilà, ik neem een bankje”.
Ze was vroeger aangevallen door een zwerm vliegende mieren!!!!!!!
Wie plast er nu in de broek van het lachen?
Bij ons thuis was het altijd feest met zo hier en daar en flink onvertogen woord. Er vloog er weleens één over tafel en dan heb ik het niet over Lorre.
Dus er werd van alles en iedereen binnengehaald, door zowel vader als moeder.
Ja, een soort huishouden van Jan Steen. Of het tehuis voor onbehuisden....
Echt, ik heb wat meegemaakt in mijn leven. Oh ja? Ja!
Dat je dat op durft te schrijven?
Ja hoor, dat durf ik.
Ik ben niet de dochter van de bakker die zich voordoet als zijnde de freule van Lazerstraal tot Oprotterveen.
Tsja, feest.
En zoiets feestelijks voelde ik gisteren. Met mijn nieuwe bolide als loophulp door de vaccinatie straat.
Alles perfect geregeld en toen ik dacht dat de prik nog in het bakje lag, zat hij al in mijn arm. Toen nog even twee minuten aandrukken vanwege de bloedverdunners en daarna in een hokje naast alle andere bejaarden. Ik keek de mensen tegenover mij recht in het gelaat. Ze zaten er een beetje bij alsof ze ieder moment in shock konden geraken door een onverwachte allergie voor het virus. Maar niets van dit alles.
Tussen het bejaarde Beverwijkse spul, voelde ik me toch wel een beetje het Goudhaantje.
Ja, soms heb ik dat. Lekker hoor, als je dat hebt. In de spiegel kijken en denken: “Yesssss!” Mag ik dat niet zeggen? Doe het lekker toch.
De dames van het Rode Kruis, witte broek en rode polo, hielden keurig de tijd in de gaten. Hun klokje liep wat achter, want voordat wij het teken kregen stonden we weer buiten. Een hindernis parcours afleggend op slecht wegdek, rolde ik de auto weer in.
Zo. Beet!!!!!
Best een goed gevoel hoor om half beschermd te zijn. Nog vijf weken en we zijn “beschermd”.
En na thuis nog een paar uurtjes met een wijntje op ons eigen terras in ons Vondelpark gezeten te hebben, zag ik met bord op schoot mijn club de beker winnen. De Dennenappel.
Nu zondag nog “Pak schaal”. We zijn ingeloot om erbij te zijn, maar de kinderen mogen. Wij zijn nog niet voldoende beschermd dan. De kleine muppet mag voor het eerst in de buik van z’n moeder naar onze club. Zo kweek je supporters.
Zondag, het was een bijzondere dag en dat was het.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten