Naar de bollen

Lieve vrienden, 

 

We gingen op bezoek in het hart van de bollenstreek. 

Op de heenweg was onze route rustig en tamelijk verlaten. 

Wat wil je, als Pasen op Kerstmis lijkt, wat betreft de gevoelstemperatuur. 

 

De bollenvelden waren al prachtig op kleur en zelden hebben we er zo rustig van kunnen genieten. 

 

Na het aangenaam verpozen, keerden we om een uur of twee huiswaarts. 

Goed om elkaar gezien en gesproken te hebben. 

 

Het begon te hagelen. 

Langs de bollenvelden, op de plek waar het in de ochtend zo rustig was, werden auto’s scheef de berm ingereden om te “parkeren”. 

Hordes mensen liepen tussen de velden in, hagel en storm trotserend. 

 

In opperste verbijstering passeerden wij. 

Wat zijn mensen toch vreemde wezens tegenwoordig. 

 

In de tijd van de kuilen, was er soms een drempeltje bij een kraampje waar je bloemenslingers kon kopen. 

Je werd uiteraard getild waar je bij stond, maar je kocht het bewijs, dat je er geweest was. 

 

Naar de bollen, naar die heerlijke bollen. 

Nu staan er tussen de verkeer remmende drempels, professionele kramen, waar zakjes bollen gekocht kunnen worden. 

Een enkele automobilist stopt voor zo een aankoop. 

 

De meesten rijden door. 

Door hagel en sneeuw, om even verderop HET plaatje te kunnen schieten. 

HET plaatje dat jouw Insta dag instaproof maakt. 

 

Het plaatje dat niemand heeft. 

Het plaatje van bollenvelden in de sneeuw. 

Het plaatje waarbij het nauwelijks mogelijk is, om andere bezoekers weg te fotoshoppen. 

 

Enkele dorpen verderop zag ik mijn droomhuis te koop staan. 

Op funda zag ik dat Toon er ooit woonde. 

Mijn droomhuis was het zolang ik in die buurt kom. 

Het was niet eens onbetaalbaar, maar wel een opknappertje. 

Werkelijk niets voldoet aan mijn maatstaf. 

Zo kan op een middag in de auto tijdens een hagelbui een droom zomaar aan gruzels gaan. 

 

Vroeger vond ik het geweldig, dat het huis op een heuvel gelegen is. 

Nu is dat voor mij een onneembare hindernis geworden. 

 

We blijven lekker zitten, waar we zitten. 

Volgens mij woon ik al bijna dertig jaar in mijn droomhuis, maar moest ik er jaren aan werken om dat in te zien. 

 

En mocht iets gelijkvloers nodig zijn? 

Dan bouwen we wel iets in de tuin. 

Ruimte zat. Met aan de achterkant een blinde muur. 

Hebben onze nieuwe buren helemaal geen uitzicht meer. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond. 

 

Rietje