Paasbest

Lieve vrienden, 

 

Terwijl ik dit schrijf, is het eerste Paasdag. 

Op m’n paasbest zit ik aan een kopje koffie met een heerlijk koekje. 

 

Vanavond schuiven de kinderen aan voor het diner. 

Na het dessert een kopje koffie met een limmencello truffel. Nee, geen schrijffout, maar limoncello, gemaakt in Limmen verwerkt in een truffel, die ook gemaakt is in Limmen. 

 

Morgenavond eten we twee voorafjes. 

Carpaccio en een garnalencocktail met toast. Lekker warm geroosterde broodjes met een flinke lik gezouten roomboter erop. 

 

Vorig jaar schreef ik met Pasen geloof ik nog iets stichtelijks. 

 

Ik krijg het niet meer uit mijn vinger. 

Want door de lockdown valt er niks stichtelijks te schrijven. 

 

Hoe zou het volgend jaar zijn? 

Hebben we de pandemie achter ons gelaten? 

Zijn we nog in leven? 

Hebben we een kleinzoon van 9 maanden? 

 

Het laatste hoop ik vurig, want dat betekent, dat alles goed verlopen is. 

Je weet het immers nooit. 

 

Als het allemaal goed gaat, hoe gaat die Urketurker dan heten en hoe zal zijn karaktertje zijn?

Beetje van de moeder, beetje van de vader? Voor wat betreft grootvader of grootmoeder is de spoeling te dun. 

 

Het zou natuurlijk kunnen. 

 

Zal hij net als z’n vader rustig en lief met hier en daar een driftbui zijn? 

Of zal hij net als z’n moeder slim, ondeugend en ondernemend op ontdekkingsreis gaan in de omgeving die zijn leven een basis zal geven. 

 

Niemand weet het nog. 

Maar toch staat het al vast. Ieder mens krijgt bij zijn geboorte immers een levensprogramma mee. 

 

Ook hij, die nu z’n moeder uit de slaap houdt, door haar met kleine schopjes in haar buik te laten blijken, dat hij z’n best doet om te groeien. 

 

Hoe zou het zijn? Hoe zou het gaan? 

 

We weten het nog niet. 

 

Maar ik hoop dat hij een stabiele start van z’n leven zal krijgen. 

Dat hij op zal groeien in een nest, waarin hij welkom is. 

En dat hij volgend jaar bij opa en oma misschien z’n eerste paasprakje komt eten en ik dan met plezier terug kan kijken op Pasen 2021. 

 

De paasdagen, die zo koud waren, maar die door de warmte om ons heen toch fijn en vredig waren. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje