Lieve vrienden,
Als kind wilde ik altijd voorgelezen worden uit een bepaald boekje.
Het ging over een meisje, een wak, een poesje en een dokter met een motor.
Het verhaal maakte mij aan het huilen van angst en van medelijden.
Ik werd er boos en verdrietig van en toch wilde ik het verhaal steeds weer horen of lezen.
Gisteren voerde ik een paar steekwoorden in op de zoekmachine en tot mijn verbazing kwam er een titel tevoorschijn.
‘Het zwarte poesje’ van W.G. van der Hulst.
47 blz FL 0,90.
Ik las de samenvatting en kwam tot de conclusie dat dat “mijn” boekje was.
Het is nog online te bestellen. Zelfs bij BOL.Com.
Het ziet er aan de buitenkant heel anders uit dan vroeger.
Toen was zelfs de omslag angstaanjagend.
Ik denk dat het een soort masochisme was, dat boekje lezen.
Het feit dat het me niet loslaat en ik het nu zelfs opgezocht heb op internet,
betekent ook dat het een soort obsessie is.
Het is allemaal immers al ruim zestig jaar geleden.
Het verhaal was trouwens anders dan dat ik mij herinnerde.
Het meisje dat de hoofdrol speelt, Santje, probeerde een poesje te redden uit een wak in het ijs. De dokter kwam voorbij en dacht dat zij het poesje wilde verdrinken. Dan wordt het meisje ziek. De dokter komt en krijgt het ware verhaal te horen.
Dan verrast de dokter Santje met het poesje.
Voor haar.
Als ze weer beter is mag ze als beloning een rondje mee op de motor.
Ja, maar…. Wat is daar nou zo eng aan?
Valselijk beschuldigd worden!!!!!
Goudeerlijk zijn en vol goede bedoelingen iets doen en dan nog op je kop krijgen ook.
Tsja, een verhaaltje dat mij de rest van mijn leven is bijgebleven en een les die ik geleerd heb zodat ik me nooit valselijk heb laten beschuldigen.
Flik mij zo een kunstje en je verdwijnt uit mijn leven!
Meerdere keren meegemaakt.
Nooit meer bekeken die mensen.
Einde oefening!
Dus dat is precies wat het boekje voor mij betekend heeft.
Het zwarte poesje!
Kindertranen wellen op.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten