Loopsheidbroekje

Lieve vrienden, 

 

Voor mijn zesde verjaardag kreeg ik mijn eerste hond. We hadden een pup uitgezocht uit een nest poedels. Curly, noemden we haar. 

 

Het was een bijzondere hond en ze beschermde haar roedel alsof haar leven ervan afhing. Luid grommend liet ze haar tanden zien, als ze dacht dat iemand aan één van de gezinsleden kwam. 

 

Op zekere dag zat er een aantal blaffende honden bij ons voor de deur. 

Toen ik naar school ging, liepen de honden achter mij aan en één van hen sloeg zijn voorpoten, van achteren af, om mijn middel heen en begon tegen me aan te rijden. 

 

Gillend en schreeuwend ben ik terug gerend naar huis. 

Wat was ik bang. Ik begreep het ook niet. Mijn moeder had besloten dat de hond een broek aan moest. Waarom? Wat wist ik daar nou van. 

Het werd me niet verteld. 

 

Zeker drie weken lang, ben ik achtervolgd door die vreemde rothonden. 

Geen idee waar ze vandaan kwamen. 

 

Als mijn moeder met onze hond ging wandelen, nam ze een stok mee, om de vreemde honden van zichzelf en onze hond af te slaan. Ik snapte het echt niet. 

 

Soms zag je in die tijd honden aan elkaar vastzitten. Dan kwam er dikwijls iemand met een emmer koud water. Soms kwamen ze vanzelf los en soms werden ze van elkaar getrokken. Tsja, kuilen. 

 

Op zekere dag kreeg onze hond een injectie en de stoepzitters bleven weg. 

Die prik werd halfjaarlijks herhaald. 

 

Onze Curly werd 18....ze viel om, een week voordat ik trouwde. 

Voor ons was het een schat. 

 

Daarna volgden er bij mij twee katten, een poedel een teckel, een dwergkoniin, 2 parkieten, een Bordercollie en twee Cairnterriers. 

 

Al onze honden (allemaal teefjes) werden al voor de eerste loopsheid “geholpen”. 

Onze honden zijn stuk voor stuk heel oud geworden. Gemiddeld 15 denk ik. 

Maar loopsheid kende ik niet in huis. 

 

Toen onze laatste Cairnterrier Zarah, voorgoed ingeslapen was, besloten we geen hond meer te nemen. Kort daarna kwamen zoon en schoondochter als donderslag bij heldere hemel met een bordercollie pup aanzetten. Of we op wilden passen? 

 

Wat een rare vraag. Natuurlijk. Wij kunnen immers niet zonder hond. 

Gisteren werd mijn man tijdens de wandeling gevraagd, of de hond misschien loops is. “Niet dat ik weet”, zei mijn man. 

 

De andere hondenbezitter vond, dat haar reu wel erg veel aandacht schonk aan onze kleinhond. Ik zag thuis opeens druppeltjes bloed liggen en vroeg aan mijn man of hij zich bezeerd had. 

 

Toen dat niet het geval was heb ik de hond maar even gecontroleerd. En ja hoor. 

De volgende ochtend stond ik een opening voor een staart in een oude slip van mijzelf te knippen. 

 

Helaas, qua maat komen de hond en ik niet overeen. 

Dus om tien uur naar de dierenwinkel. 

Een loopsheidbroekje alsjeblieft. 

 

Welke maat????

“Het is voor Eppo”. Oh, dan moet het een M zijn. 

De dame achter de toonbank kent haar pappenheimers. 

 

Na een aantal momenten van stress ligt Ep nu te slapen. Keurig slipje aan. 

Nu nog even zo hier en daar een vlekje wegwerken. 

 

Arme hond. De weg naar volwassenheid heeft nog steeds kuilen. 

Ik zal haar maar een extra koekje geven. Dat verdient ze wel. 

Of zal ik een kruik voor haar maken? 

 

Rie, het kan ook te gek. 

Ja maar….

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje