Lieve vrienden,
Toen ik afgelopen zaterdag de bevestiging voor de vaccinatie ontving, heb ik de knoop doorgehakt. Datgene wat mij allang aangeraden werd, heb ik gedaan.
De keuringsarts, de pijnarts en het stemmetje in mijn hoofd, voerden allang een discussie met mijn trots. Ze vertelden dat het nodig was.
Ze zeiden dat het me zoveel meer vrijheid zou geven.
Mijn trots zei steeds: ”ja maar…”
Steeds weer een ander knullig excuus.
Ik ga toch niet iets moois kopen met zo een ding?
Ik stap in mijn bolide en zet hem gewoon voor de deur.
Steeds vaker echter, was de plek voor mijn bolide reeds bezet, door bejaarden-
auto’s. Zo noem ik die auto’s waar lekker veel in kan. Van die vierkante lelijke koekblikjes. Die auto’s die spookrijden, winkelruiten rammen, maar oh zo handig zijn.
“Nee moeder, ik ga niet harder. Ze blijven maar achter me rijden of gaan er maar langs”, wordt door de bestuurder tegen z’n vrouw gezegd, terwijl hij langzaam over de middelste van de vijf rijbanen tuft.
Er zat eens iemand naast me, die zelf geen auto meer rijdt, omdat ze, zoals ze zegt, slecht ziet. Ik haalde op de rechterbaan een bejaarde in. “Foei”,
Klonk het naast me. “Je haalt rechts in!” Dat zei ze echt hoor, die pikvin.
En ik geef het toe. In sommige gevallen doe ik dat, want ze vragen erom.
Bejaarden!
Ik wil er nog niet bij horen.
Ik wil het niet.
Je bent immers zo oud als je je voelt?
Maar ja, het hoofd voelt nog zo jong en jeugdig.
Slank ook.
Ik heb omgekeerde anorexia.
Als ik in de spiegel kijk, vind ik mezelf hartstikke slank, maar op foto’s zie ik het kleine scheve dikkerdje, dat ik in werkelijkheid ben.
“Ga eens recht staan!”, roept mijn man geregeld.
Maar dat gaat niet meer. Ingezakt en scheefgegroeid, ben ik.
Als ik even een boodschap doe, dan zoek ik een plek om te leunen.
Lastig nu, in Coronatijd.
Met een rij voor de winkel, wordt het steeds zwaarder om te staan en voor de toonbank staan plastic schermen.
Ik kreeg de bevestiging van de vaccinatie afspraak en dacht aan de rij bejaarden in de prikstraat.
En ik heb hem besteld.
Een zwarte van Carbon met reflectoren, voor en achter.
Overmorgen wordt hij bezorgd.
Het zal me wat worden.
Mijn eerste rondje. Zal ik me vermommen?
Mijn trots heeft verloren van het stemmetje in mijn hoofd, dat zei: “Doe nou maar!”
En ja hoor. Hij is onderweg.
Jullie denken nu misschien aan een mountainbike of een blits scootertje.
Nee, fout!
Mijn trots zou het ook nooit geraden hebben, maar veel keus heb ik niet.
Dus als jullie me uit mijn snelle wagen zien stappen en mijn achterklep open zien gaan, dan zien jullie wat ik gekocht heb.
Een flitsende rollator.
Ik hoop er veel veilige stappen mee te kunnen zetten en af en toe even uit te rusten op de zitting. Voortaan mijn eigen stoel mee. Het is over met de excuses.
Tegen de tijd, dat ik al steunend mijn conditie op peil gebracht heb, zal ik jullie uitdagen voor een race.
Nee, niet meer op stiletto’s, maar met de rollator.
Gek oud mens. Keep them rolling!!!!
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten