Lieve vrienden,
Al een terrasje gepakt? Wij niet hoor.
Maar het kan weer. De terrassen zijn weer open.
Toch wel fijn voor de echte liefhebbers.
Een terrasje pakken is heerlijk, als het goed weer is en je er toch langskwam.
Of voor een lunchafspraak.
Maar om nou op een terras te zitten om op een terras te zitten?
De deur uitgaan en zeggen: “Ik ga een terrasje pakken”.
Nee, het moet toevallig zo uitkomen.
Nou was de buitentemperatuur ook nog niet binnen mijn terrasnormen hoor.
Ja, in de tuin. En als het dan fris wordt, gauw weer naar binnen.
Maar ik ben geen diehard Terraszitter.
Een heerlijke lunch bij mooi weer of koffie met een punt, onderweg.
Zo een punt waarvan je achteraf zegt: “Zonde van de calorieën”.
Zo een punt van Maître... van de groothandel.
Net uit de vriezer en nog niet helemaal ontdooid.
Getver!
De lekkerste punt aten wij vorig jaar in het Betuwse plaatsje Buren.
Huisgemaakte Betuwse appeltaart.
Zo vers gebakken. Knapperig randje, heerlijke appels, dot slagroom apart erbij.
Echt verrukkelijk!
Zelfs iemand die graatmager is, doordat zij ervan overtuigd is, dat zij een glutenintolerantie heeft en geen koolhydraten nuttigt omdat ze anders een onrustige buik krijgt, kon de verleiding niet weerstaan. En dat op een prachtige nazomer middag op een drukbezet terras. Ja, dat is nou fijn. Maar dan ook echt fijn.
En daarna weer voldaan de rit vervolgen.
Maar gisteren was het dus een dag waarop ik zei: “Ik doe de open haard aan”.
Het stortregende vanaf dat ik opgestaan was tot laat in de middag.
Beetje vervelend, als je dan een plekje op een terras gereserveerd hebt.
Zeker voor de uitbaters van alle terrassen.
Weken en weken was het droog en was de temperatuur redelijk.
Nu mochten ze eindelijk gasten ontvangen en na één dag, kwam de regen met bakken naar beneden. Later las ik in de krant dat mensen op de camping hun kinderen niet meer warm konden houden.
Ik zag ze zitten, onder de door het water verzadigde parasols.
Maar wel op het terras. Jas aan, rillend. Maar toch. Ze hadden een terrasje gepakt.
Zielig ook, want ze hadden dinsdag al afgesproken om woensdag niet te gaan.
Dan zou het vast te druk zijn. Dus liep het een beetje anders.
Een jaar of twintig geleden hebben mijn man en ik een afspraak gemaakt.
Als we iets willen, doen we het.
Of om maar weer eens een oneliner van mijn moeder erbij te halen:
Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kunt doen. En dat geldt voor alles.
Zelfs voor het pakken van een terrasje!
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
