Lieve vrienden,
Het troosteloze grijze weer vertroebelt mijn blik in de verte.
De anders zo fraai ogende rode pannendaken van de boerderij aan de andere kant van het kanaal zijn onzichtbaar.
De ruitenwisser schuift de laaghangende bewolking van mijn voorruit.
Ik denk aan het kinderboek over een dokter in een leren motorjas, die een ziek meisje bezoekt. Ze is in het water gevallen toen ze een poesje van het ijs wilde halen en door het ijs zakte. Nu heeft ze koorts.
Ik moest altijd huilen van het verhaaltje en toch wilde ik het steeds opnieuw horen.
Was het toen ook zulk akelig weer?
Mistroostig en rillerig makend. Met uitzicht op nevel. Grijswitte nevel.
Alles verhullend, behalve de lampjes van het dashboard.
Ik druk op een knopje.
De zitting en rugleuning worden warm.
Precies wat ik nodig had.
Het koelende smeersel van de fysio, verdwijnt.
Thuis steek ik de haard aan.
Je moet jezelf verwennen.
Straks misschien chocolademelk met slagroom.
De Specht ratelt in de tak van de pruimenboom.
Vlak bij het raam. Ik zie hem.
Gelukkig maar, want nog steeds belemmert de laaghangende bewolking mijn zicht.
Dit schreef ik afgelopen dinsdag.
Vandaag lijkt het een mooie dag te worden.
Fris, maar droog en de lucht is blauw.
De gele toverhazelaar geeft de morgenstond het zonnige geel.
Ik kijk uit naar een goudgele dag.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten