Wasgoed op de bleek

Lieve vrienden, 

 

Gisteren zag ik een berichtje op Facebook van iemand die haar schapenvachtjes op het besneeuwde grasveld had gelegd. “En nu het wasgoed”, stond erbij. 

 

Meteen gingen mijn gedachten terug naar mijn oom en tante, die op een boerderij woonden. Ook daar lag in de zomer het wasgoed op de bleek. 

De bleek. Zo noemde die tante het grasveld tussen de boerderij en de openbare weg. 

 

Eerst was de was gedaan in de “deel”. Het werkgedeelte tussen de boerderij en de stal, waar de koeien stonden. Als ze niet in de wei stonden natuurlijk. 

Want ieder jaar werden de koeien naar een weiland gebracht door mijn oom en zijn zoon. 

 

En dan in het najaar weer terug. 

Een koe, die moest kalven bleef op stal en de kalfjes stonden in een afgescheiden stuk, achter de stal. Ik mocht daar altijd warme biest komen drinken. 

 

Een paar honderd laRIEkoekjes terug, vertelde ik dat ze daar lariekoekjes van maken hè. Vond ik het lekker? 

Ik weet het niet meer zo goed. 

 

Wat ik me het best herinner, zijn de bolle flesjes Joy bij tante en de plee. 

Een gat in de gronde en daarbovenop een betonblok met een gat erin en een houten deksel erop. Vreselijk vond ik dat! 

 

Maar het leukst vond ik de leesmap. 

Daar zat het blad “De Lach” in. 

Dat blad werd er altijd uitgehaald, voordat ik de andere boekjes mocht kijken. 

Even stiekem weggemoffeld. 

 

Soms vergaten ze het eruit te halen. Wat was er nou gek aan vrouwen in badpak of bustehouder. Ik snapte dat niet, maar hield wijselijk mijn mond. Want anders zou mijn vader tegen mijn tante roepen: “Er zitten hangoren bij!”

 

Zelf heb ik ooit weleens iets op het gras gelegd om te bleken in het zonnetje. 

Maar het werd nooit zo wit als de directoires van mijn tante. 

Het komt vast, doordat ik geen opgeklopte zeep in de zinken wasketel op het fornuis gebruikte. 

 

Ik niet, zij wel. 

Ach de was op de bleek. 

Dat waren nog eens tijden!

 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond en veilig,

 

Rietje