Lieve vrienden,
Stel, de lockdown is voorbij.
Zou ik dan weer zonder nadenken in de auto stappen en even snel een boodschap doen?
Hier dacht ik net aan, toen mijn man nog even iets ging halen bij een winkel, die gewoon open is.
Hij zei: “haal jij het even?”
“Nou nee”, zei ik.
Zo gek. Dat zou me vroeger niet gebeurd zijn.
Dan riep ik al: ”ik ga even…”
Waar komt dat gekke gevoel vandaan?
Is het angst? Vervreemding?
Misschien word ik wel een zonderling?
Als ik in de krant zie, dat er zoveel mensen gevallen zijn door de gladde trottoirs, denk ik: “wat ging je doen dan en waarom?”
Superveilig voel ik me in mijn huis. Met mijn hele toestand om me heen.
Ik hoop dat het weer over gaat.
Dat ik me ook gewoon veilig voel bij de grootgrutter.
Onderweg van hier naar daar.
Dan zie ik in de krant een foto van een vrachtwagen, die frontaal op een personenauto is gebotst. Veel hulpverleners eromheen.
Eén dode en één zwaargewonde….
Wat een verdriet weer voor een gezin, een familie.
Ik probeer het naast me neer te leggen. Het lukt niet echt.
Maar ik blijf toch nog maar even thuis. Gewoon veilig en hopelijk gezond.
Schuilend voor het virus, in afwachting van een vaccinatie.
Nu nog 85+, misschien nog vier weken?
Ik houd me rustig. Blijf thuis.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten