Valletjes

Lieve vrienden,

 

Woonden we nou op 148 of 48, werd mij via de app gevraagd. 

Wat voor gordijnen hadden we? Valletjes? Met van die gaatjes aan de onderkant? 

Hoezo? Vroeg ik. 

 

Ik begreep er niets van en moest zomaar een jaar of vijftig terug met mijn herinneringen. 

Nou weet een mens nog veel, maar dit soort details zijn toch lastig op te zoeken op de harde schijf van het verleden. 

Ik wist dat we altijd lange vitrage hadden. Tot op de vensterbank. En dat mijn moeder nooit never valletjes had. 

 

Ook wist ik, dat we vitrage hadden met een brede katoenen, kanten rand aan de onderkant. En later een voile met een brede zoom en daarin een soort ingeweven kant patroon. 

 

Ook altijd in een champagne kleur, zoals dat heette. 

Want er werd me toch een partij gerookt bij ons thuis…

Niet zo vreemd dat ik nu moeite met de ademhaling heb. Maar ja, wisten wij veel? 

 

Hoezo, was mijn reactie, waarom wil je dat weten! 

Ja, ik moet het nu weten, want ik moet het tekenen, kreeg ik als antwoord via mijn autotelefoon. 

 

Ik snapte er de ballen van. 

Wist ik nog of mijn zus valletjes voor het raam had in haar woning op tweehoog in Amsterdam, met uitzicht op de Amstel? 

 

Wat woonde zij daar toch prachtig. Niet zo groot, maar met zelfs een balkon aan de voorkant. 

We hebben daar dikwijls naar roeiwedstrijden en speedboot races gekeken. Als je naar links keek, zag je de Berlagebrug. 

 

En nu moest ik nog weten of er valletjes hingen. 

Ik zei, dat er lange vitrage hing, want wij zijn niet van de valletjes. 

 

Later was mijn moeder wel van de royaal opgenomen sluiergordijnen. 

Voile met kant aan de onderkant. En niet van die zuinige dingetjes. 

Nee serieuze opgenomen gordijnen. 

Jordanees? Het zal. 

 

Gelukkig werd er een oude foto gevonden en kreeg mijn nichtje het antwoord op haar vraag. 

Valletjes! Mijn zus had valletjes. Pffff dat had ik toch niet van haar gedacht. 

Waarschijnlijk omdat ze zo beter naar buiten kon kijken, want het uitzicht was natuurlijk prachtig. 

 

Ook kreeg ik nog een oude trouwfoto van mijn zus, waarop ze de vitrage in ons huis opzijschoof. Haar trouwjapon was nog mooier dan ik mij herinnerde. 

 

Die, op de foto zichtbare, vitrage had ik goed in mijn herinnering gegrift. 

Tegenwoordig zie je de meest wanstaltige lappen voor de ramen hangen. 

Kijk naar de raambekleding en je weet wat voor mensen er wonen. Ik tenminste wel. 

 

Maar als je je probeert te herinneren wat er bij wie hing, wordt het lastig. 

Ik ben fan van lange gordijnen. Zowel vitrage als overgordijnen. 

En die laatsten moeten natuurlijk wel royaal en gevoerd zijn. 

Want anders is het een soort lapje voor het raam. Dan is het nep en blijft het nep. 

 

Mooie gordijnstoffen, ik word er blij van. 

Ze kosten wat, maar dan heb je ook wat. 

Een vriendin heeft de mooiste hangen, die ik ooit zag. Een soort gedeelde passie. 

 

En zo een ongevoerd nepgeval? 

Dan kun je beter valletjes nemen. 

Het hoeft niets te zijn, als het maar wat lijkt! 

 

Fopgordijnen….

 

Doe me dan maar valletjes. 

Maar dan wel lekker royaal. 

Waar het woord valletje vandaan komt? Geen idee. Dat is mijn pakkie-an niet. 

Daarvan weet ik dan weer wel waar het vandaan komt. Maar dat is mijn zaak. 

 

En uh, wat betreft de tekening? Dat blijft nog een geheim. Hoewel ik weet dat mijn nichtje echt niet kan tekenen. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje