Lieve vrienden,
Lieve dames, waarde heren, het is tijd voor mijn laatste ronde.
Deze tekst stond op de voorkant van de kaart.
Als leven lijden wordt drinken we bij het afscheid een borrel, omdat jij er was.
Onze neef, Waarde neef.
Met jouw bijzondere verschijning. In driedelig pak, sta jij in mijn plakboek
met herinneringen.
Voor sommigen was jij Henk. Voor ons Hennie.
De laatste jaren bezorgde jij mijn verjaardagsbloemen.
Lang zal ze leven zingend stond je voor de deur.
Je was een uniek mens.
Hoe is het?
“Arm, maar gezond”, antwoordde jij steevast.
Vandaag nemen we afscheid.
Je was ziek. Wist dat je niet meer beter zou worden.
Met jouw krulsnor was je het evenbeeld van mijn grootvader, jouw overgrootvader.
Gekke familie.
Jouw grootmoeder was mijn tante, een zus van mijn vader.
Toch ben jij 81 geworden.
Vandaag zullen we op je proosten in de aula.
Daarna gaan we een hapje eten in klein comité.
Herinneringen.
Wat was, was.
Wat is, zal nog lang zo blijven.
Tenminste, daar proosten we op.
We zullen lachen met elkaar en hebben het gezellig en jij zult glimlachend toekijken of met een lach jouw schuddende buik vasthouden.
Rust zacht. Het is mooi geweest.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
P.S. Ga mij nu niet condoleren. Mijn schoonmoeder zou zeggen:
“Hier heeft de baker geen schuld aan”. En zo is het ook.
Geen verdriet, slechts mooie herinneringen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten