Lieve vrienden,
Naarmate een mens ouder wordt, komt er steeds meer emotionele bagage in zijn rugzakje.
Het zijn de berichten van anderen, maar ook zaken die men zelf meemaakt.
Vreugdevol en verdrietig. Alles wordt opgeslagen in een vakje van de rugzak.
Langzaam gaat het lijf wat achteroverhellen. Het rugzakje is te zwaar.
De mens bukt, draait en wrikt een beetje om een balans te zoeken.
Hij wil tenslotte flink zijn, sterk genoeg om de ander tot steun te zijn.
Het lijf piept en kraakt.
Soms wil het even niet meewerken en fluistert de mens toe, dat het een beetje moe is.
En dan opeens neemt het gewoon een snipperdag.
Zonder vooraf te melden, een dag vrijaf.
Zoek het lekker uit met het steunen van anderen, probeer mij eerst maar weer recht overeind te krijgen. Geef mij wat meer aandacht.
Maar de eigenwijze mens gaat door. Draait door.
Totdat het signaal komt dat er iets mis is.
Het lijf weigert dienst. Een soort arbeidsconflict za’k maar zeggen.
Met de nodige zorg krabbelt de mens langzaam weer overeind.
Maar de waarschuwing is gegeven.
Denk ook een beetje aan jezelf.
Wees alert. Pas op!
Wat is nu de moraal van het verhaal?
Dit verhaal heeft geen moraal.
Aan jezelf denken en genieten van de rust is ook iets doen.
Het is pas echt crisis als de wijn op is!
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten