Lieve vrienden,
Je kunt altijd nog voetbalcommentator worden, zei mijn man.
Gewoon een potje oeverloos ouwehoeren terwijl de mensen thuis, wij kijkbuiskinderen, naar een wedstrijd kijken.
Je kletst maar een beetje uit je nek.
Je hebt lijstjes voor je met records van spelers waar de jongens van nu nog nooit van gehoord hebben.
“Hij staat op gelijke hoogte met Bep Bakhuis!” hoorden we roepen.
God, zei mijn man lachend, daar drinkt hij vanavond een borrel op.
Ach ja, ze moeten de tijd volpraten, daar worden ze voor betaald.
Maar wij moeten vaak lachen om wat ze uitkramen.
De teksten zijn beter dan die van de reclamemakers voor oranje toestanden.
Daar zingt iemand:
“En neem een drankje of een borrelnoot.”
Borrelnoot????? Formaat kokosnoot?
Tijdens de reclameblokken zetten we het geluid gewoon maar uit.
Maar dan zie je opeens weer die overgewaardeerde Amsterdamse volkszanger in beeld met om zijn nek een ketting met de tekst: “Oranje”
en dan is eigenlijk gewoon de enige oplossing om de tv uit te zetten.
Maar ja, dan kom je bij andere ellende. Ordinaire Amerikaanse programma’s of herhalingen van herhalingen van herhalingen van detectives.
Dan maar voetbal.
We nemen Frank de babbelaar maar voor lief.
Het zij zo.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten