Lieve vrienden,
In de tuin bij het ruisen van de bomen schrijf ik dit lome stukje.
De tafel is al gedekt en het diner staat voorbereid op de kookplaat.
De blauwwitte tafellopers met het blauwwitte servies hebben dienst vandaag.
Opgeleukt met zijden takken met gele citroenen.
Een verrassingsdoos in het tuinhuis leverde een mooie serveerschaal en
een taartplateau in blauwwit.
Daar staan de aardbeien vast fraai op.
Zometeen komen de kinderen eten.
Ze wilden graag aardappelen met groenten.
Nou, dat kan.
Spinazie met een kipcordonbleu en nog een vegetarische vleesvervanger.
Hoe lang nog met vier personen aan tafel?
Nog een paar dagen?
Twee weken?
Het kan allemaal.
We zitten in de tuin.
Horen de bladeren aan de bomen ruisen en het water in de vijver kletteren.
Je zou er lui van worden.
Dit is een zondag, zoals hij zijn moet.
Gelukkig hebben we Max en v.d. Poel. Wat een toppers!
Geloof me of niet, van de uitschakeling van het Nederlands elftal heb ik niets.
Ik voel daar geen enkele emotie bij.
Maar het is nou eenmaal zo. Blij dat ik niets oranjes heb.
Luierend in de tuin, wacht ik op de dingen die komen gaan.
Op de achtergrond hoor ik een loom muziekje.
Laat het zo maar blijven. Tot oktober?
Van mij mag het.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten