Drop

Lieve vrienden, 

 

Degenen die denken dat ik iedere dag met de dauw op mijn ogen een stukje schrijf, moet ik helaas teleurstellen. 

 

Ik schrijf het altijd een dag of wat vooraf, tenzij de actualiteit mij ertoe dwingt om ad hoc iets te schrijven. Dat wordt dan meestal iets poëtisch. 

Soms gezanik. 

 

Iedere keer overweeg ik ermee op te houden. 

Dan krijg ik weer zulke leuke, lieve reacties en ga ik toch weer door. 

 

Zomaar even iets melden over Facebook. 

Ik heb heel veel mensen eraf gemikt, omdat ik me afvroeg of dat wel “vrienden” zijn. 

 

Maar voor bepaalde dingen blijf ik bij Facebook. 

 

En verder ben ik lid van verschillende groepen. 

Eigenlijk alleen maar leuk. Je ontmoet oude klasgenoten, buren, ex- collega’s. Gewoon gezellig herinneringen ophalen. Ook ben ik lid van een groep:

Je bent Beverwijker als…

Of eigenlijk was ik lid. 

 

Zaterdag werd er in het centrum drop uitgedeeld door de plaatselijke winkeliersvereniging. Om een compliment te geven plaatste ik een bericht in de groep. De drop is namelijk heerlijk. Ik eet bijna nooit drop, omdat het slecht voor mijn bloeddruk is. 

 

De drop die Beverwijk Centrum als cadeau gaf zag eruit, zoals vroeger de zoute lappen van Klene eruitzagen. Een driehoek. 

Op school had ik een meester, die voor z’n verjaardag altijd van die zoute lappen kreeg van de leerlingen. 

Een punt van zo’n zoute lap zat tussen een wasknijper. Dat at makkelijker. 

Goed ik dwaal af. 

 

Ik plaatste dus een compliment in de groep en daar kwam toch een bak ellende uit voort. 

Niet te geloven. 

Dat ze beter fruit uit kunnen delen, enz. 

Dan gaan ze dus schelden hè. 

 

Het gezegde is: Wijkers zijn Zeikerds. 

Nou, daar is geen woord van gelogen. Wat een vuilspuiterij om gratis drop. 

 

Ik heb de groep verlaten. 

Ze zeggen weleens iets over Amsterdammers, maar zo erg als in Beverwijk wordt het nergens. 

 

Om met Good Old Johnny te spreken: 

Geef mij maar Amsterdam!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje