Lieve vrienden,
Nooit meer handen geven, nooit meer drie zoenen.
Ik doe het niet, nee hoor dat gebeurt echt niet meer. Bah!
Vrijdag was ik bij een crematie en ontmoette neven en nichten, die ik veel te lang niet gezien had.
Het is altijd een soort reünie hè.
We begroetten elkaar, zoals we dat altijd al deden.
Totdat mijn man tegen me zei: “Wat ben jij in vredesnaam aan het doen?”
Alsof er nooit Covid geweest was, gaven we elkaar een knuffel en stonden we handen te schudden. Zonder mondkapje. Ook dat nog.
Ik was vies van mijn eigen handen en voordat we de ruimte waar de afscheidsceremonie was binnengingen, ontsmette ik mijn handen nog even bij het sproeiapparaat dat daar nog stond.
Zou het blijven, vraag ik me nu af.
Die apparaten bedoel ik.
Na de plechtigheid kwamen we bijeen in de koffiekamer en ja hoor, daar gebeurde het verdikkeme toch weer.
Voordat we naar de auto gingen waste ik mijn handen nog eens grondig en in de auto had ik gelukkig desinfectans staan.
Maar laat dit gewoon een waarschuwing geweest zijn.
Je doet het, voordat je er erg in hebt.
Ik had het echt niet verwacht.
Maar nu de mondkapjes ook nog uit beeld verdwenen zijn is het opletten geblazen.
Het waarschuwingssignaal is weg.
Alles mag ook weer.
Ook bij de grootgrutter moet er weer een muntje in de kar.
Er was voor het eerst sinds lange tijd niemand overleden, maar een virusje zit in een klein hoekje. De snottebellen van de peutertjes zullen weer via de handen van de moeders en vaders hun werk doen.
Ik durf te wedden, dat we massaal van alles gaan oplopen.
Want het is net zoals met zwanger worden.
Je hebt het eerder dan dat je het kwijt bent.
Dus wees gewaarschuwd. Als het mij gebeurt, gebeurt het jullie vast ook.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten