Dinosauriers

Lieve vrienden, 

 

Dinsdag zat ik naar het praatprogramma te kijken van de commerciële zender. 

Twee heren zijn een Podcast begonnen over Dinosauriërs. 

Een oude mopperige historicus en een jonge journalist en opiniepeiler bij de publieke omroep. 

 

Aan tafel zat ook een zangeresje dat een zangwedstrijd won en wiens intelligentie nou niet bepaald uit de ogen spat. 

Het gesprek ging dus over die grote beesten. 

Reptielen, die eigenlijk vogels zijn. 

 

De beide heren raken er niet over uitgepraat en gaan er samen over babbelen in een dagelijkse Podcast. 

 

Ik heb de betekenis maar even voor jullie gekopieerd en geplakt, want ik heb ook geen idee....

Een podcast is een audio-uitzending waarbij het geluidsbestand op aanvraag wordt aangeboden door middel van web feeds. Dankzij de introductie van draagbare mp3-spelers zoals de iPod was deze vorm van uitzenden snel populair onder radioamateurs. De term podcast is dan ook een samentrekking van iPod en broadcast (Engels voor 'uitzenden').

 

Goed, de beide heren gaan dit dus samen doen. 

Over de Dino’s. Deze beesten hebben spectaculaire namen. 

 

Plotseling meende het jonge zangeresje zich te moeten mengen in het gesprek. Met de tongval van een inwoner van een beroemd Noord Hollands kustdorp stelde zij een vraag, die voor altijd aan haar gekoppeld zal blijven.

 

In mijn hoofd dan hè. Eeuwig zal zij voor mij de bijmaan Dinosauriër hebben. 

Ze vroeg:

“Maar hoe weten jullie de namen van al die Dino’s, als het al zo lang geleden is???”

 

Mijn man en ik keken elkaar aan en voordat onze blikken elkaar konden kruisen, waren we al, letterlijk met stomheid geslagen, in de slappe lach geschoten. 

 

Ik vroeg aan mijn man of ik het goed gehoord had. 

Hij had hetzelfde verstaan. 

Twitter barstte los over haar opmerking. 

Iedereen had hetzelfde verstaan. 

 

Vroeger hadden we een spelletje. Een rondje op iemands rug tekenen met je vinger, onder het uitspreken van de toverspreuk: ”De maan is rond, de maan is rond, hij heeft twee ogen, een neus en een mond”.

En dan moest je raden wie de mond getekend had. 

 

Vanaf dinsdag verander ik die spreuk. 

De maan is dom, de maan is dom......

 

Ach ja, een bijmaan. Je hebt hem eerder dan je hem kwijt bent. 

Maar ze is wel lief hoor, zei één van de muzikanten van de Jostiband. 

Daar is zij nu ambassadeur van. 

 

In het land der blinden is éénoog koning, zak maar zeggen. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje