Lieve vrienden,
Die P.O.
Laat eerst z’n eigen memo lekken en stapt vervolgens uit zijn partij.
Met voorbedachten rade, denk ik dan.
Ik kijk naar een foto van de solist en weet dat hij heel intelligent is, maar altijd de tweede viool zal spelen.
Zowel privé als in de politiek.
Hij denkt dat hij groter is dan zijn partij.
Maar ja, als je rotstreken levert, hoeft niemand je meer te hebben.
Groter dan?
Je bent net zo groot als je je voordoet. Net zo sterk als de zwakste schakel.
Op de achtergrond kun je van alles bedenken en op papier zetten.
Maar wie altijd al gepest is, zal altijd pesters aantrekken.
Het is jouw lichaamshouding. De gezichtsuitdrukking.
Het non-verbale, dat je dwars zit.
Nu ook weer. Je denkt het allemaal goed te timen, maar hebt een bom geplaatst en iedereen denkt: ”Heb je hem weer met z’n bommetjes”.
Je wordt niet meer serieus genomen.
Je zegt dat je ziek bent, maar kunt nog wel opschrijven wie je waarvoor heeft uitgescholden.
Dat doen losers.
Gekken trekken de kaart, zegt men.
Maar dit was een brug te ver.
Zo jammer!
Je kunt alleen maar een stervoetballer worden als je één hecht team vormt met jouw elftal. Heb je niet gedaan. Je bent een solist pur sang.
Maar je wordt nooit de concertmeester.
In een orkest heeft men zelfs de piccolo nodig.
En thuis roept Ayfer steeds:
“Ik zei nog, geen bommetje”.
Daar gaat weer een doos tissues….!
Domme, domme, domme jongen….
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten