Welkom

Lieve vrienden, 

 

Grootmoeder worden. Mooi klinkt dat, Grootmoeder. 

Nee, nee, hij is nog niet geboren. 

Maar alleen de gedachte geeft mij op dit moment vlinders in de buik. 

 

Zou hij ook bruine ogen hebben, een kuiltje in z’n kin? 

Zou hij net zo slim worden als zijn mama en zo lief als zijn papa? 

 

Hoe zal het allemaal gaan? Is de hond wellicht jaloers? 

Redden ze het wel, met werk en kind? 

Allemaal vragen die binnen zeer korte tijd beantwoord gaan worden. 

 

Ze weten dat ze hier altijd aan kunnen kloppen voor raad en daad. 

Toch ben ik bezorgd. 

Want ja, een extra mensje, dat wordt snel groot en hoe gaat dat dan allemaal. 

 

Gelukkig is het met de meeste mensen goed gekomen. 

Mocht dat niet zo zijn, dan zullen we het moeten accepteren. 

 

En dat is precies waar het om draait in het leven. 

Accepteren hoe het is en zal zijn en het met liefde omgeven. 

 

Iedereen weet dat ik bijna niet kan wachten, maar hij is in aantocht. 

Hij zal in ieder geval welkom zijn in ons gezin. 

 

We kijken ernaar uit. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje

 

 

Chique sportief

Lieve vrienden, 

 

 

Ik heb een nieuwe modezaak gevonden, waar ik goed geslaagd ben. 

Een mooie zaak, die mooie kleding verkoopt in mijn maat. 

Voor mijn rondingen zal ik maar zeggen. 

Chique sportief. 

 

Omdat ze in Brabant zitten, sturen ze alles op. 

Dat is gekomen door de lockdown en het loopt zo goed, dat ze ermee doorgaan. 

Hun stijl, was altijd al mijn kledingstijl, maar dan de kleding gemaakt voor slanke dames en die dan in een grote maat. 

En dat staat toch niet zo mooi als je een curvy lijf hebt. Vinnik. 

 

Iets dat speciaal gemaakt is voor vollere dames, is zo gesneden, dat het wél flatteert. 

Ik liet mijn oog vallen op een japon en een mooie zomerse blouse. 

 

Gisteren werd het bezorgd en alleen al het pakketje in eigen inpakpapier, precies op maat voor een doos, verried de liefde voor de zaak van moeder en dochter. 

Ik had nooit eerder iets gekocht van het door mij gekozen merk, maar ik koos de juiste maat. 

Mijn spiegelbeeld toverde een grote glimlach op mijn gezicht. 

Het staat prachtig bij mijn rondingen en ik voel me meteen weer een stuk zelfverzekerder.

 

Is dat belangrijk dan? 

Ja. Voor mij wel. 

 

Voor mij is de verpakking net zo belangrijk als de inhoud. 

Je kunt een boek niet beoordelen aan de omslag, maar een eerste indruk kun je maar één keer maken. 

Het hoeft niets te zijn, als het maar wat lijkt is immers mijn lijfspreuk….

Met mijn curves wil ik kunnen stralen als ik naar het totaal plaatje kijk. 

Geen sneue korte tuniek op een legging, maar een chique blouse op een fraaie pantalon. En geen jurkje maar een japon. 

 

Ik heb de dames van de winkel een bedankje gestuurd. 

Zij antwoordden mij, dat dat hetgeen is waar ze het voor doen. 

 

Ik blij, zij blij. 

Jullie ook blij? 

 

Hoeft niet hoor. Ik doe dit enkel en alleen voor man en kinderen. 

Want een blije vrouw en moeder, brengt de gezelligheid in huis. 

 

Straks maar wel een schort voor, tijdens het koken, want ik heb het meteen aangehouden en dat is bij mij altijd een goed teken. Maar dan zal je natuurlijk altijd zien……

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Lazy Sunday

Lieve vrienden, 

 

In de tuin bij het ruisen van de bomen schrijf ik dit lome stukje. 

 

De tafel is al gedekt en het diner staat voorbereid op de kookplaat. 

De blauwwitte tafellopers met het blauwwitte servies hebben dienst vandaag. 

Opgeleukt met zijden takken met gele citroenen. 

Een verrassingsdoos in het tuinhuis leverde een mooie serveerschaal en 

een taartplateau in blauwwit. 

Daar staan de aardbeien vast fraai op. 

 

Zometeen komen de kinderen eten. 

Ze wilden graag aardappelen met groenten. 

Nou, dat kan. 

Spinazie met een kipcordonbleu en nog een vegetarische vleesvervanger. 

 

Hoe lang nog met vier personen aan tafel? 

Nog een paar dagen? 

Twee weken? 

 

Het kan allemaal. 

We zitten in de tuin. 

Horen de bladeren aan de bomen ruisen en het water in de vijver kletteren. 

Je zou er lui van worden. 

 

Dit is een zondag, zoals hij zijn moet. 

Gelukkig hebben we Max en v.d. Poel. Wat een toppers! 

 

Geloof me of niet, van de uitschakeling van het Nederlands elftal heb ik niets. 

Ik voel daar geen enkele emotie bij. 

Maar het is nou eenmaal zo. Blij dat ik niets oranjes heb. 

 

Luierend in de tuin, wacht ik op de dingen die komen gaan. 

 

Op de achtergrond hoor ik een loom muziekje. 

Laat het zo maar blijven. Tot oktober? 

Van mij mag het. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Let op jezelf!

Lieve vrienden, 

 

Nooit meer handen geven, nooit meer drie zoenen. 

Ik doe het niet, nee hoor dat gebeurt echt niet meer. Bah! 

 

Vrijdag was ik bij een crematie en ontmoette neven en nichten, die ik veel te lang niet gezien had. 

 

Het is altijd een soort reünie hè. 

We begroetten elkaar, zoals we dat altijd al deden. 

Totdat mijn man tegen me zei: “Wat ben jij in vredesnaam aan het doen?”

 

Alsof er nooit Covid geweest was, gaven we elkaar een knuffel en stonden we handen te schudden. Zonder mondkapje. Ook dat nog. 

 

Ik was vies van mijn eigen handen en voordat we de ruimte waar de afscheidsceremonie was binnengingen, ontsmette ik mijn handen nog even bij het sproeiapparaat dat daar nog stond. 

Zou het blijven, vraag ik me nu af. 

Die apparaten bedoel ik. 

 

Na de plechtigheid kwamen we bijeen in de koffiekamer en ja hoor, daar gebeurde het verdikkeme toch weer. 

 

Voordat we naar de auto gingen waste ik mijn handen nog eens grondig en in de auto had ik gelukkig desinfectans staan. 

 

Maar laat dit gewoon een waarschuwing geweest zijn. 

Je doet het, voordat je er erg in hebt. 

Ik had het echt niet verwacht. 

Maar nu de mondkapjes ook nog uit beeld verdwenen zijn is het opletten geblazen.

 

Het waarschuwingssignaal is weg. 

Alles mag ook weer. 

Ook bij de grootgrutter moet er weer een muntje in de kar. 

 

Er was voor het eerst sinds lange tijd niemand overleden, maar een virusje zit in een klein hoekje. De snottebellen van de peutertjes zullen weer via de handen van de moeders en vaders hun werk doen. 

 

Ik durf te wedden, dat we massaal van alles gaan oplopen. 

Want het is net zoals met zwanger worden. 

Je hebt het eerder dan dat je het kwijt bent. 

 

Dus wees gewaarschuwd. Als het mij gebeurt, gebeurt het jullie vast ook. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Klets maar raak

Lieve vrienden,

 

Je kunt altijd nog voetbalcommentator worden, zei mijn man. 

Gewoon een potje oeverloos ouwehoeren terwijl de mensen thuis, wij kijkbuiskinderen, naar een wedstrijd kijken. 

 

Je kletst maar een beetje uit je nek. 

Je hebt lijstjes voor je met records van spelers waar de jongens van nu nog nooit van gehoord hebben. 

 

“Hij staat op gelijke hoogte met Bep Bakhuis!” hoorden we roepen. 

God, zei mijn man lachend, daar drinkt hij vanavond een borrel op. 

Ach ja, ze moeten de tijd volpraten, daar worden ze voor betaald. 

 

Maar wij moeten vaak lachen om wat ze uitkramen. 

De teksten zijn beter dan die van de reclamemakers voor oranje toestanden.

 

Daar zingt iemand: 

“En neem een drankje of een borrelnoot.”

 

Borrelnoot????? Formaat kokosnoot? 

 

Tijdens de reclameblokken zetten we het geluid gewoon maar uit. 

 

Maar dan zie je opeens weer die overgewaardeerde Amsterdamse volkszanger in beeld met om zijn nek een ketting met de tekst: “Oranje”

en dan is eigenlijk gewoon de enige oplossing om de tv uit te zetten. 

 

Maar ja, dan kom je bij andere ellende. Ordinaire Amerikaanse programma’s of herhalingen van herhalingen van herhalingen van detectives. 

 

Dan maar voetbal. 

We nemen Frank de babbelaar maar voor lief. 

Het zij zo. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

Je was een uniek mens

Lieve vrienden, 

 

Lieve dames, waarde heren, het is tijd voor mijn laatste ronde. 

Deze tekst stond op de voorkant van de kaart. 

Als leven lijden wordt drinken we bij het afscheid een borrel, omdat jij er was. 

 

Onze neef, Waarde neef. 

Met jouw bijzondere verschijning. In driedelig pak, sta jij in mijn plakboek 

met herinneringen. 

Voor sommigen was jij Henk. Voor ons Hennie. 

 

De laatste jaren bezorgde jij mijn verjaardagsbloemen. 

Lang zal ze leven zingend stond je voor de deur. 

Je was een uniek mens. 

 

Hoe is het? 

“Arm, maar gezond”, antwoordde jij steevast. 

Vandaag nemen we afscheid. 

Je was ziek. Wist dat je niet meer beter zou worden. 

 

Met jouw krulsnor was je het evenbeeld van mijn grootvader, jouw overgrootvader. 

Gekke familie. 

Jouw grootmoeder was mijn tante, een zus van mijn vader. 

Toch ben jij 81 geworden. 

 

Vandaag zullen we op je proosten in de aula. 

Daarna gaan we een hapje eten in klein comité. 

 

Herinneringen. 

Wat was, was. 

Wat is, zal nog lang zo blijven. 

Tenminste, daar proosten we op. 

 

We zullen lachen met elkaar en hebben het gezellig en jij zult glimlachend toekijken of met een lach jouw schuddende buik vasthouden. 

 

Rust zacht. Het is mooi geweest. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

P.S. Ga mij nu niet condoleren. Mijn schoonmoeder zou zeggen:

“Hier heeft de baker geen schuld aan”. En zo is het ook. 

Geen verdriet, slechts mooie herinneringen….

We mogen weer

Lieve vrienden, 

 

We hebben weer uitzicht op een voorstelling in Carré. 

Drie keer werd de voorstelling uitgesteld. 

Nu gaat hij misschien weer door. 

Pas in augustus, maar 

 

WIJ ZIJN DOOR!!!

Roepen ze toch te pas en te onpas. 

We mogen weer. Eindelijk weer naar Herman. 

 

Gewoon weer een avond genieten van de oude clown, 

die steeds meer muziek maakt en minder zingt. Dat kost minder energie. 

Hij heeft een jaar lang iedere dag zijn hele voorstelling gespeeld. 

Gewoon om in conditie te blijven. Zo knap. 

Ik geloof dat we al zijn voorstellingen gezien hebben. 

 

Vooraf een diner op de vlonder in de Amstel. Als dat geen feestje is…,

Dan kan ik voelen hoe de majesteiten zich voelen bij het Bevrijdingsconcert. 

Zal ik ewen wuiwen na afloop? 

 

In ieder geval is er licht aan het eind van de tunnel. 

 

We gaan het zien en beleven. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Wees trots op jezelf

Lieve vrienden, 

 

Een ziek land, het land waarin wij wonen. 

Schieten, bedreigen, schelden, vechten. 

Niets is meer wat het was en niets is meer wat het lijkt. 

 

Alles is maakbaar. 

Zelfs kun je op slinkse weg een voetbaltrainer op een dusdanige manier laten bedreigen, dat hij onder moet duiken. 

 

Vrouwen zijn aan alle kanten opgevuld en strak gespoten. 

Mannen lopen met verplaatst schaamhaar op de bol. 

In het land van ooit vroeg mijn man of een paar dames zusters waren. 

Ze bleken dezelfde plastisch chirurg te hebben. 

 

Laatst zag ik bij iemand uit naaste kring een litteken in de hals. 

Geen wonder dat zij op latere leeftijd nog beperkte rimpels in het gezicht heeft. 

De ogen waren al eerder aan de beurt geweest. 

Overgewicht? Dan laat je je toch opereren. 

 

Alles is maakbaar. En waarom hè? 

Hebben mensen zichzelf dan niet meer lief? 

Kun je niet in de spiegel kijken en denken:

Ach, een slagerij op zaterdagmiddag. Hier een lel en daar een vel? 

 

Maar soit, ik ben wel een leuk mens. 

Iedereen wil voldoen aan normen die opgelegd worden door Social media. 

Waarom nou toch? Respecteer elkaar, maar begin met jezelf. 

Om jezelf te respecteren hoef je alleen maar een positief zelfbeeld te hebben. 

 

Laat je niet aanpraten dat je niet deugt. 

Je bent jouw kostbaarste bezit. 

Laat niet snijden in een goed lichaam. 

Hou van jezelf en je kunt elke berg beklimmen. 

 

Of zoals het bekende liedje uit the Sound of Music zegt:

 

Climb every mountain

Search high and low

Follow every byway

Every path you know. 

 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje

Een kaars voor jou

Lieve vrienden,

 

Zoals ik laatst al zei, soms is er een reden voor mij om poëtisch te worden. 

Dan rollen woorden over mijn wangen …………

 

Ik steek een kaarsje op voor alle zieke mensen

Gewoon een kaarsje, omdat ik aan ze denk

Ik steek een kaarsje op voor mensen die me lief zijn

Wiens leven zoveel zwaarder is dan ik bedenk

 

Ik steek een kaarsje op, om hen met een klein lichtje

Op afstand bij te schijnen

tijdens vrees en pijn

Een enge ziekte, die mensen soms kan treffen

Brengt iedereen in disbalans, in lijf en brein

 

Neem van mij aan, wat je niet doodt maakt je slechts sterker 

Je ziet in elke nieuwe dag een godsgeschenk 

En lukt het even niet dan mag je schuilen

Mijn deur staat open, omdat ik aan je denk

 

Ik steek een kaarsje op voor alle zieke mensen

Gewoon een kaarsje

omdat ik om ze geef…..

Die kaars voor hen, blijft in mijn hart voortdurend branden 

Een kleine vlam, die niet meer dooft zolang ik leef 

 

En denk je nu, dit is voor mij geschreven. 

Dan is dat zo, wees welkom, voel je vrij

Al is het niet fysiek, ik zal je steunen. 

Want toen het nodig was, was jij er ook voor mij…….

 

 

Met hoopvolle groet, 

 

Rietje

Drop

Lieve vrienden, 

 

Degenen die denken dat ik iedere dag met de dauw op mijn ogen een stukje schrijf, moet ik helaas teleurstellen. 

 

Ik schrijf het altijd een dag of wat vooraf, tenzij de actualiteit mij ertoe dwingt om ad hoc iets te schrijven. Dat wordt dan meestal iets poëtisch. 

Soms gezanik. 

 

Iedere keer overweeg ik ermee op te houden. 

Dan krijg ik weer zulke leuke, lieve reacties en ga ik toch weer door. 

 

Zomaar even iets melden over Facebook. 

Ik heb heel veel mensen eraf gemikt, omdat ik me afvroeg of dat wel “vrienden” zijn. 

 

Maar voor bepaalde dingen blijf ik bij Facebook. 

 

En verder ben ik lid van verschillende groepen. 

Eigenlijk alleen maar leuk. Je ontmoet oude klasgenoten, buren, ex- collega’s. Gewoon gezellig herinneringen ophalen. Ook ben ik lid van een groep:

Je bent Beverwijker als…

Of eigenlijk was ik lid. 

 

Zaterdag werd er in het centrum drop uitgedeeld door de plaatselijke winkeliersvereniging. Om een compliment te geven plaatste ik een bericht in de groep. De drop is namelijk heerlijk. Ik eet bijna nooit drop, omdat het slecht voor mijn bloeddruk is. 

 

De drop die Beverwijk Centrum als cadeau gaf zag eruit, zoals vroeger de zoute lappen van Klene eruitzagen. Een driehoek. 

Op school had ik een meester, die voor z’n verjaardag altijd van die zoute lappen kreeg van de leerlingen. 

Een punt van zo’n zoute lap zat tussen een wasknijper. Dat at makkelijker. 

Goed ik dwaal af. 

 

Ik plaatste dus een compliment in de groep en daar kwam toch een bak ellende uit voort. 

Niet te geloven. 

Dat ze beter fruit uit kunnen delen, enz. 

Dan gaan ze dus schelden hè. 

 

Het gezegde is: Wijkers zijn Zeikerds. 

Nou, daar is geen woord van gelogen. Wat een vuilspuiterij om gratis drop. 

 

Ik heb de groep verlaten. 

Ze zeggen weleens iets over Amsterdammers, maar zo erg als in Beverwijk wordt het nergens. 

 

Om met Good Old Johnny te spreken: 

Geef mij maar Amsterdam!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Blote neuzen

Lieve vrienden, 

 

Blote neuzen… je ziet het steeds vaker. 

Mensen met het masker onder de neus. Zo een onsmakelijk gezicht!!!

Vroeger zag ik ook nog weleens mensen lopen, met een tampon onder de neus, met elastiekjes om de oren. Meestal kwamen ze rechtstreeks uit het ziekenhuis in onze straat. Ze droegen dan soort lekbakje. 

 

Volgende week is het afgelopen. De regels zijn over de datum. 

Niet te gebruiken na 26-6.

Het zal vreemd zijn. Geen gekke bekken trekken achter het masker. 

Je niet meer verschuilen. 

 

We zijn nu gevaccineerd en hopen beschermd te zijn. 

We worden weer vrijgelaten in het losloopgebied. 

Zonder muilkorf. 

Het werd tijd, want ik heb vele hangoren zien veranderen in flaporen. 

 

Het afdoen van het kapje was soms ook nodig want zonder liplezen waren velen onverstaanbaar. Nou is dat in de meeste gevallen niet erg, maar in een enkel geval is het wel onhandig. 

 

Maar we mogen weer. Alles wat kan, op anderhalve meter afstand. 

Dan ben ik zo een mens, dat meteen gaat bedenken wat dan niet kan. 

Veel leuker. In gedachten gniffel ik wat af. 

 

In gedachten, zonder mijn lach te tonen, want iedereen kan het nu zien. 

Mijn malle kronkels die mijn mondhoeken laten krullen. 

Vorig jaar had ik het nog over een groot feest, bij het openen van de hekken. 

Nu al niet meer. 

 

We zijn er zo aan gewend geraakt. Het voelde best lekker. 

 

Misschien is het als met het te water gaan in de koude zee. 

 

Eerst een teen, dan een voet, nog een stapje en brrrrrr!

 

Blote neuzen…….

 

Het begin is er! 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Aandacht

Lieve vrienden, 

 

Naarmate een mens ouder wordt, komt er steeds meer emotionele bagage in zijn rugzakje. 

Het zijn de berichten van anderen, maar ook zaken die men zelf meemaakt. 

Vreugdevol en verdrietig. Alles wordt opgeslagen in een vakje van de rugzak. 

 

Langzaam gaat het lijf wat achteroverhellen. Het rugzakje is te zwaar. 

De mens bukt, draait en wrikt een beetje om een balans te zoeken. 

Hij wil tenslotte flink zijn, sterk genoeg om de ander tot steun te zijn. 

Het lijf piept en kraakt. 

 

Soms wil het even niet meewerken en fluistert de mens toe, dat het een beetje moe is. 

En dan opeens neemt het gewoon een snipperdag. 

Zonder vooraf te melden, een dag vrijaf. 

 

Zoek het lekker uit met het steunen van anderen, probeer mij eerst maar weer recht overeind te krijgen. Geef mij wat meer aandacht. 

Maar de eigenwijze mens gaat door. Draait door. 

Totdat het signaal komt dat er iets mis is. 

 

Het lijf weigert dienst. Een soort arbeidsconflict za’k maar zeggen. 

Met de nodige zorg krabbelt de mens langzaam weer overeind. 

Maar de waarschuwing is gegeven. 

Denk ook een beetje aan jezelf. 

Wees alert. Pas op! 

 

Wat is nu de moraal van het verhaal? 

 

Dit verhaal heeft geen moraal. 

 

Aan jezelf denken en genieten van de rust is ook iets doen. 

 

Het is pas echt crisis als de wijn op is! 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

Schorem

Lieve vrienden, 

 

De Abri bij ons op de hoek is weer eens aan gruzelementen geslagen. 

Het glas ligt versplinterd op de plek, waar het een poos een dak vormde voor buswachters. Geen schrijffout. Mensen die wachten op de bus en schuilen voor de regen onder het afdak. 

 

Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan. 

 

Geen avondklok meer, mooi weer…Zuipen!!!!!!!!

Dan komen ze laveloos van het strand, drankje, drankje, heleboel drankjes. 

Veel te veel drankjes. 

 

En zoals ze in een andere badplaats elkaar te lijf gaan, slaan ze hier een bushokje aan gort. Zo jammer van onze belastingcenten. 

Ik weet niet zo goed, wat voor schorem dat doet. 

 

Schorem is het en blijft het. Het zal hetzelfde tuig zijn, dat met Oud en Nieuw de afvalbakken opblaast met vuurwerk. Dat z’n lege lachgas patronen uit de auto mikt op de parkeerplaats van de kinderboerderij. 

Oma, wat is dat? 

 

Ik maak me ernstig zorgen over de jongeren van nu. Dat zijn namelijk de ouders van de jongeren van later. Wat komt ervan terecht? 

Ik zal dat niet meemaken, want tegen die tijd voetballen ze allang met mijn kop. 

Maar mijn kinderen? 

De vader en moeder van mijn kleinzoon? 

 

Ik weet niet in wat voor wereld dat kleine mannetje terecht komt. 

Ik hoop dat op zeker moment het tij zal keren en dat men zich realiseert dat het zo niet langer kan. Dat je met je fikken van andermans spullen af dient te blijven. 

Het achtste gebod. 

 

Gij zult niet stelen… (want dat is het opzettelijk vernielen van spullen, die toebehoren aan de gemeenschap) Daar kan de schooljuffrouw in Roermond beter over schrijven. Zij deed een dringend verzoek aan de leerlingen om niet in te korte broekjes, naveltruitjes en met diep decolleté op school te verschijnen. 

 

Op de basisschool!!!!!!!!?????!!

 

Jaja, de teugels moeten strakker aangetrokken worden. 

Laat iedereen zich gewoon fatsoenlijk gedragen, nu er weer zoveel mag. 

En leid ons niet in bekoring…….

Is dit nu niet stigmatiserend? 

 

Ik zal het goedmaken. 

 

Insjallah!

 

Omein!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

 

Bloemen kleuren de dag

Lieve vrienden, 

 

Vroeger begreep ik nooit, waarom mensen Lobelia, Geraniums en Afrikaantjes samen in de tuin plantten. 

 

Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik fleurige bloemen ga waarderen. 

Zo bijzonder om langs een bloemen stal te rijden en dan te merken dat je aandacht getrokken wordt door een bak meerkleurige zomerbloeiers. 

 

Juist die veelkleurigheid vind ik steeds gezelliger. 

 

Terwijl ik het vroeger niet zou verzinnen staat er nu regelmatig een plukboeket met felle kleuren op tafel. 

 

En ik vind het prachtig. Maar ook een boeket van alleen groene takken vind ik mooi. 

 

Zou de waardering voor al die kleuren misschien komen, doordat het leven toch wat minder kleur heeft, wanneer je ouder bent? 

 

Of misschien omdat je toch nog steeds een beetje last van staar hebt? 

 

Ik weet het niet, maar ik weet een ding zeker: 

 

Bloemen kleuren mijn dag. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Stigmatiseren mag niet

Lieve vrienden, 

 

De virusmutaties hebben een andere naam gekregen. 

De Indiase variant mag niet meer. De Britse ook niet. 

Laat staan de hevig oprukkende Russische variant. 

 

Ze worden nu geduid met de letters van het Griekse alfabet. 

Waarom zou je zeggen. 

Zien we in onze gedachten net de drukke stinkende sloppenwijken van Delhi of de ontbijtbuffet leeg graaiende strak gesporte Russen, mag het niet meer. 

Hun virus naar hun land vernoemen. 

 

Te stigmatiserend! 

Ai, die komt binnen. 

 

Waar ga je naar toe met vakantie? 

 

Naar Alpha land! Oh ja? Waar ligt dat? 

Is dat een land waar alleen maar Alpha mannetjes en vrouwtjes wonen?

 

Maar dat zijn toch mannen die blaken van zelfvertrouwen, fit en sterk zijn en altijd de leiding nemen, in iedere situatie? 

 

Ja, misschien moet ik dan wel naar bèta land. 

Wonen daar niet allemaal hoogopgeleide mensen met een wis- en natuurkunde knobbel? 

 

Waarom ga je niet gewoon naar Indonesië, waar momenteel het meest op gezocht wordt bij vakantieparken.ga? 

 

Ssssssst. Je mag een land niet meer bij de naam noemen, want stel er komt straks een virusmutatie uit dat land. Dan mag dat niet gezegd worden. Dan heet het de Delta variant. 

 

Maar dat zijn toch gebieden waar rivieren in zee stromen of misschien waterwerken in Zeeland? Of een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij???

 

Hou op, hou op. 

Die geven we wel aan het Verenigd Koninkrijk. Niet meer in Europa en een eiland en omringd door water. 

 

Waarom noemen we de varianten nou niet gewoon naar de landen waar ze het meest voorkomen? 

 

De Marokkaanse variant, de Turkse variant, de Surinaamse variant? 

Nee, nee en nog eens nee. Te stigmatiserend!!!!

 

Dat heet een variant met een migratie achtergrond. 

Hadden we dat al niet eerder bedacht? 

Jawel. Maar het bekt zo lekker. 

 

Maakt niet uit waar de variant vandaan komt. 

Gewoon de migratie-achtergrond variant. 

 

Maar als de minister met die schoenen straks alles weer goed vindt? 

En iedereen weer gaat kopkluiven na een doelpunt van weet ik wie? 

De oranjevariant? Moet kunnen hè. 

 

Ik reken het goed!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje