Lieve vrienden,
Omdat ik het mis, schrijf ik weer een verhaaltje.
Wederzijds gemis?
Ik weet het niet. Soms was het me te veel, maar toch...
Het is een stukje van mezelf geworden.
Terwijl ik heen en weer geslingerd word tussen wel of geen Kerstfeest, ziekte, pijn en binnenpretjes, wil ik toch blijven schrijven.
Gewoon voor mezelf. Andere stijlen proberen en jullie kunnen deelgenoot zijn van mijn gerommel in de marge.
Kreunend en steunend, brengen wij ons huis in Kerstsfeer.
Is dat niet vroeg?
Jawel, maar regeren is vooruitzien.
Straks kan het misschien niet en hoe fijn is het om in een warm, versierd huis thuis te komen en je zegeningen te kunnen tellen. Lekker van een warme maaltijd te kunnen genieten in het licht van een versierde boom.
Met lieve mensen om je heen. Mensen die een onverwacht gebaar maken, dat meer zegt dan duizend woorden.
Degenen die zo lief gereageerd hebben:
Door jullie kunnen we verder!!!
We hebben nog geen antwoorden op vragen.
Zo is de situatie op dit moment.
We hebben nog geen planning binnen en zolang je nog niet in de trein zit,
kun je even net doen, of hij nog niet aangekomen is op het station, waar jij in moet stappen.
Dus we wachten af. Staan als het ware op het perron.
En in de tussentijd, zal ik jullie vervelen met mijn laRIEkoekjes of
PlaisanteRIETJES.
Blijf gezond allemaal,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten