Lieve vrienden,
Lang geleden stopte ik iets in de doofpot.
De koperen doofpot, die thuis altijd op het buikkastje stond. De doofpot met een glazen vaas erin, zodat er bloemen ingezet konden worden.
Mijn vader bracht iedere week Baccaratrozen voor mijn moeder mee. Rechtstreeks van de kweker in Aalsmeer.
Mijn zus en ik mochten dan de doornen eraf halen en mijn moeder schikte ze in de doofpot.
Ja, mijn moeder wist wel wat ze aan een ander overliet...
Jaren geleden stopte ik de urn met de as van één van onze honden in de doofpot.
Mijn toenmalige hulp liet acuut het deksel vallen, toen ze deze ervan af haalde en van mij hoorde wat er in dat blik zat.
Gisteren wilde ik graag het deksel van de doofpot gebruiken om een kerstdecoratie te maken.
Ik vroeg aan mijn man om het deksel van zolder te halen.
Toen hij weer beneden kwam, vroeg hij niet wat er in de doofpot zat, maar wie.
Het was onze Bordercollie kruising.
“Ach, de lieverd”, zei hij.
Ze zit nog steeds in de doofpot.
Het deksel staat prachtig op een Chinese pot, onder de kerstboom.
Maar als de kerstspullen weer opgeruimd worden, wordt de doofpot weer dichtgedaan.
En de urn?
Die blijft ervoor altijd in. Samen met de gedroogde madeliefjes, die we erbij stopten.
The Daisy’s. In de doofpot gestopt, maar nooit vergeten.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten