Lieve vrienden,
Afgelopen week ben ik begonnen met “Sporten met Pijn”.
Het feit dat ik begonnen ben geeft me een trots gevoel.
Ik heb meerdere gesprekken gehad, de oefenapparaten zijn op mijn kracht ingesteld en de workshop “Balans”, is achter de rug.
Komende week ga ik in de Cryo cabine.
Dat is een cilinder waar je hoofd bovenuit steekt en waarin je maximaal 3 minuten mag staan, terwijl de temperatuur langzaam steeds lager wordt, door stikstof, die erin geblazen wordt.
Men zegt tot -140’C.
Daar heb ik zo mijn twijfels over.
Je schijnt het te kunnen verdragen en het schijnt geweldig te werken tegen de pijn. Ik moet zeggen dat ik ook nog nooit een diepvrieskip heb horen kakelen, dat ze het zo koud heeft.
Maar ik zal verslag doen.
In een restaurant koelen ze de soep ook op die manier snel terug.
Zodat de soep niet zuur wordt.
Een kennis, die allang niet meer onder de mensen is, riep altijd in zijn en ons favoriete restaurant: “Is de soep vers? Anders mot ik hem niet, want dan istie zuur”.
Dus het zou zomaar kunnen dat ik weer vers word.
Dan piep en kraak ik niet meer, maar ben ik gewoon knapperig.
Ik ben reuze benieuwd.
De ervaring zal ongetwijfeld sensationeel zijn.
Overigens ontmoette ik daar in het pijncentrum een oude Turk.
Tenminste, hij zei, dat hij al heel oud was, maar dat je dat niet zag. “Ik ben al zestig”, zei hij.
Toen ik antwoordde: “Ik zeventig”. Bleef hij roepen: ”Nieeet, nieeet!” “Niet mogelijk”.
Dus het dieet van de Turken is ook al niet verjongend.
Dat hoeft van mij ook niet hoor. Ik hoef er niet jonger vandaan te komen.
Maar als ik toch knapperig in plaats van krakend eruit kom, ben ik blij.
Ik ga m’n best doen en houd jullie op de hoogte.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten