Mijmeringen

Lieve vrienden, 

 

En dan is het voorbij. 

Kerstmis 2020. 

Ik mijmer naar de boom. Wat is hij mooi dit jaar. 

Door zijn aanwezigheid wordt al het geluid in de kamer gedempt. 

 

Door m’n wimpers zie ik met een schildersoog een kleine schittering op de Chinese potten. Stilleven.......

 

Langzaam dwalen mijn gedachten af en kijk ik terug op het afgelopen jaar. 

Het jaar van “Niet doen”, 

“Mag niet”, stilte, woede, eenzaamheid, ziek zijn, beter worden. Of niet?

 

Het jaar van uitkijken naar, maar ook van terugblikken op. 

 

Wat ging het snel. Zonde, want we krijgen het niet terug. 

En toch......

Er gloort licht. 

Want in een bollend buikje groeit iets moois. 

Iets kostbaars, iets kleins. 

Twee armpjes, twee beentjes. 

Spannend, ontroerend, een uiting van liefde. 

 

Hun bruine ogen schitteren als de lampjes in de kerstboom, terwijl ze elkaar verliefd aankijken en hij even zijn hand op haar buik legt. 

Zullen we het echt mee gaan maken? Wat een wonder als je het niet meer verwacht. 

 

Ik schrik wakker uit mijn gedachten. 

Nog een week staren naar de boom. 

Nog een week de gedachten omfloersen met het zwoele zachte licht van de lampjes. 

 

Maar ik blijf nog wel op de wolk. Een roze? Een blauwe? 

 

Eerste kerstdag lazen 4000 mensen mijn lariekoekje. 

Hoezo dan? 

Nog even en ik word trending topic. Snap er niks van en wil dat ook niet. 

 

Mijn mijmeringen blijven mijn mijmeringen. 

Gewoon in de laatste week van dit ROT jaar. 

 

Vroeger plakte ik nog weleens ergens een briefje op:

Wie dit leest is gek!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje