Lieve vrienden,
Gisteren ging om twaalf uur het luchtalarm.
Deze keer vergezeld door het NL-Alert op de telefoon.
De eerste maandag van de maand.
Meteen denk ik dan: “Ach, arme hond”
Onze Saartje had een verschrikkelijke hekel aan die sirene en begon dan altijd heel hard te blaffen.
Bijzonder hondje was het.
Bij iedere sirene die langskwam (dat zijn er veel als je in de straat van het ziekenhuis woont), huilde zij als een wolf.
Ze ging zitten en strekte haar kop omhoog en huilde. Niet normaal.
Alle buren wisten het.
De diensthond van de overbuurman deed dat ook. Politiehond Rik.
Ze vormden de laatste jaren een duo.
Ik zocht het eens op. De hond meldt zich dan bij de roedel.
Ach, ons hondje... Zo bijzonder, in vele opzichten.
Nooit zin om te wandelen, altijd op het stoepje in de achtertuin, speurend naar muizen en kikkers.
‘s Avonds om acht uur vertrok ze naar haar Bench in de bijkeuken.
We waren gek op dat malle eigenwijze hondje.
In januari moesten we haar in laten slapen.
De koek was op. De lichtjes uit.
Ik hield haar in m’n armen en met de laatste adem was ook haar postuur weg.
Wat was ze mager en wat was ze ziek geweest.
Eerst had ik aan de dierenarts gevraagd of het niet te vroeg was.
Toen haar lijfje daar zo lag, dacht ik weer, dat het toch te laat was.
Onze zevende hond. Iedere keer te laat.
Nu hebben we de oppashond. De hond van de kinderen.
Wel de lusten, niet de lasten.
Deze energieke vrolijke stuiterbal, maakt ons vrolijk.
Doet onze herinnering aan Saartje vervagen. Dachten we...
Eerste maandag van de maand. 12.00 uur.
Splinterhills Zarah Spicy Girl.
We dachten aan je.
Aan jouw onvoorwaardelijke liefde.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten