Lieve vrienden,
Vorige week zag ik op mijn Facebook allerlei oproepen voorbijkomen.
Verzoeken van de IC van het RKZ in Beverwijk, om niet gebruikte vuurwerkbrillen in een emmer te doneren. Zodat het zorgpersoneel hiermee weer even zichzelf kan beschermen. Dit tekort is nu al alweer een gepasseerd station.
De Corona express dendert voort.
Er zijn genoeg middelen waarmee men zichzelf kan beschermen. Hoewel? Dat vermoed ik. Je hoort er niet meer over. Maar beademingsapparatuur? Personeel? Medicatie?
Vanuit het ziekenhuis in Den Bosch, kwam de vraag om na te denken over eventuele beslissingen, die anderen misschien voor je moeten nemen of die jij voor anderen moet nemen.
Ook bellen huisartsen naar hun kwetsbare patiënten met de vraag of deze patiënt, indien het virus hem of haar te pakken gekregen heeft, op IC beademd wil worden.
Zaterdagavond zag en hoorde ik SEH-arts Gor Khatchykian, bekende “Nederlander” tegen wil en dank, bij Op1.
Hij vertelde hetzelfde.
Het leven is niet maakbaar. Soms houdt het op, al ben je nog zo vitaal.
Mensen schrikken hier uiteraard van.
Hoezo als, dan…? Gaan we onderscheid maken? Hij wel en ik niet? Hoezo waterpolo spelen tegen de krokodillen? Alleen bij rood licht oversteken?
Het klinkt allemaal heel serieus en dat is het inmiddels ook. Het komt aan en binnen. Het is hier. Nu. En soms is het over en uit.
Dus we moeten erover nadenken.
Een beslissing die de dokter neemt voor iemand die deze beslissing niet meer kan nemen.
Misschien ben ik of jij degene die het niet meer kan.....
Luchtig schrijven over elkaar helpen, is anders dan deze mededeling van mensen die aan het front staan.
Misschien ook iets regelen voor als…Ja, ook dat hoort erbij en is door de Corona regels een stuk eenvoudiger geworden. Er mogen slechts tien mensen bij aanwezig zijn.
Straks ga ik nadenken en erover praten. Straks...... want nu is er nog even een straks.
Morgen misschien niet meer.
Met mijn dagelijkse hersenspinsels wil ik jullie opvrolijken. Een hand reiken. Even laten weten dat ik aan jullie denk, met een bericht om hoop te hebben.
Maar soms moeten we even serieus zijn. Echt serieus...
Lieve vrienden, wat de beslissing is, moeten jullie zelf bedenken.
Deze zal voor iedereen anders zijn.
Van 1 dag op IC moet je een week revalideren....
In de huidige situatie neem je makkelijker DE beslissing, waar je eigenlijk al jaren mee worstelde.
We beslissen straks.
Nu is het goed weer en gaan we daarvan genieten. We leven nu en hopen nog even op straks. Opdat er altijd een straks mag blijven.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten