Samen

Lieve vrienden, 

Morgen zal het vrede zijn. De titel van een liedje van Marco Borsato. Zeker geen zanger waar ik fan van ben. Ik griezel van zijn stem en teksten. 

Maar ik las net een artikel en dacht : morgen zal het anders zijn. Zo kwam ik eigenlijk terecht bij Borsato. 

Als alles straks voorbij is en de mensheid nog bestaat, zal alles anders zijn. 

Dan zal ik vast niet meer dagelijks een stukje schrijven.

We kunnen elkaar weer ontmoeten en knuffelen. 

We zien dan aan elkaars gezicht of we iets leuk vinden of niet. 

We kunnen samen eten en drinken. 

SAMEN!!!

Hoe zou het gaan? De eerste keer weer bij elkaar komen? Wie mag z’n geannuleerde kroonjaarfeest het eerst vieren? Of is er een groot feest, net als in 1945 op de dag van de bevrijding? 

We weten het niet. 

In de huidige periode van isolatie en quarantaine, vraag ik me af hoe dat ging met de onderduikers tijdens de tweede Wereldoorlog. Niet alleen geïsoleerd, ook verborgen achter geheime deuren, op zolders, in kelders, kortom op duistere plekken met honger, angst en verdriet. 

Op dit moment kunnen we ons van hun situatie absoluut nog steeds geen voorstelling van maken. 

Wat hebben onze familieleden allemaal doorstaan?

Dan is er nu toch wel heel veel mogelijk voor al degenen, die min of meer gedwongen binnen zitten. 

De voorraden van de supermarkt zijn weer redelijk genormaliseerd. We beschikken bijna allemaal over apparatuur waarmee we contact kunnen houden met de buitenwereld. De computer of gewoon de telefoon. 

Het is toch allemaal wel fantastisch geregeld in ons land. 

Zowaar zie je jongeren op een andere manier contact met de medemens zoeken. Ze breken uit hun online bubbel, om eens op een andere manier te communiceren.

Creatieve jonge mensen plaatsen filmpjes, waarin een vraag gesteld wordt waar vrienden dan op kunnen reageren. 

Er ontstaat woord en wederwoord. Online of met een raam ertussen. Anderhalve meter, zingt Ali B. 

Kinderen rijden naar het verzorgingstehuis van hun ouders, waar ze niet in mogen. Toch zoeken ze contact per telefoon en gaan buiten staan zwaaien naar vader of moeder, opa of oma. 

Graag wil men in deze moeilijke, onzekere tijd, elkaar zien of horen. Vooral zien. 

Er is behoefte aan saamhorigheid, positiviteit en gezelligheid. 

Bij vele gezinnen ligt een legpuzzel op tafel. Er wordt weer thuis gegeten in gezinsverband. 

Zal de wereld ooit weer zo worden, als hij was voordat Corona z’n intrede deed? 

Ik denk het niet. Mensen doorlopen momenteel een strenge leerschool. Wie een fout maakt, merkt dat vanzelf. Wordt gecorrigeerd door z’n omgeving. We leren van onze fouten. Van egoïstisch denken, van voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Van te weinig voorraad in huis hebben, maar ook van te weinig voorraad in de ziekenhuizen. Van het onderwaarderen van zorgmedewerkers, die we vanaf moeten behandelen als helden. 

We zullen dankbaar zijn voor degenen, die ons dierbaar zijn. We zullen meer van elkaar houden dan ooit. We zullen elkaar respecteren. 

We zullen met saamhorigheid deze bijzondere periode doorkomen. Wees een beetje lief voor elkaar. Eén ding weet ik zeker:

Morgen zal het anders zijn! 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder