25 maart 2020
De vorige bewoonster van ons huis was jarenlang tuincolumniste bij weekblad Libelle. In een van haar columns, sprak ze over twee eenden in haar vijver.
Sinds dit huis ons thuis is, komt er in de lente ook een eendenpaar en dat terwijl we hier toch al 27 jaar wonen.
We noemden hen meteen Donald en Katrien. Ze komen iedere dag een paar keer op het glas van de schuifpui tikken, kijken ons vragend aan en krijgen dan een broodje.
Veertien jaar geleden, tussen twee honden in, plonsden er opeens 14 pulletjes vanuit een Rododendron, de vijver in.
Het was een hele warme zomer en ze verdwenen uit onze vijver naar de beek op de hoek.
Na enkele weken stond de beek door de warmte droog. De dierenambulance heeft de moedereend met haar goed gegroeide pullen naar de grote vijver getransporteerd.
Ieder jaar, als Donald en Katrien er weer zijn, vragen we ons af, of het dezelfde eenden of misschien een stel van de jongen zijn. Helaas is het ons tot op heden niet gelukt om de beesten een rood mutsje op te zetten.
Op internet las ik dat eenden maximaal 30 jaar oud kunnen worden. Het zou dus zomaar kunnen.......
Ze hebben in ieder geval een ingebouwde klok en weten de weg, want als wij aan tafel gaan, komen ze aangewaggeld.
Donald tikt tegen het raam en Katrien zit bij de achterdeur. Ze zijn een beetje verliefd en snavelen af en toe wat met en aan elkaar. Reuze gezellig allemaal.
Vroeger ging ik met zoonlief naar de eendjes, nu komen de eendjes naar ons.
Maar ja, “Ieder voordeel heeft z’n nadeel”, zei Cruyff.
Ze halen iets en brengen het ook weer terug. Waar je het haalt, moet je het laten, zal ik maar zeggen. Het hele terras ligt vol met flatsen.
We moeten geregeld schrobben.
Over enkele weken zullen ze weer vertrokken zijn met of zonder nageslacht.
Dan hopen we extra goed te kunnen schrobben. In ieder geval is het dit jaar weer gelukt om mee te maken dat de eenden gekomen zijn.
De zon schijnt al een paar dagen en daar ben ik zo dankbaar voor.
Uit de wind in het zonnetje is het heerlijk toeven.
Even vergeet je hoe de boze wereld er op dit moment uitziet buiten de poort van onze tuin. De tuin, die zoals Nienke ooit zei, wel overdekt lijkt.
De tuin, waarin de bijen zoemen, de mieren uit hun gangen komen en de vogels, gewend hard te fluiten om boven de bulderende vliegtuigen uit te komen, het mooiste concert geven dat ik op dit moment horen kan.
Ik hoop dat de toestand in de wereld weer normaal wordt en we volgend jaar opnieuw gezond en met een glimlach op ons gezicht het terras moeten schrobben, nadat Donald en Katrien weer vertrokken zijn en dan kunnen denken: “Het leven is een mooi”.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten