Lieve vrienden,
Gisteren kreeg ik een paar vreemde mails, die ik niet wilde openen, want ik vertrouwde het niet.
Opeens riep mijn lief me in z’n kantoor en liet me iets zien.
Hij had een blog voor mij aangemaakt en wilde graag weten welke kop ik eraan wilde geven. Meteen antwoorde ik: laRIEkoekjes.
Verhaaltjes, die ik dagelijks schrijf over het wel en wee van een opgehokte COPD er.
Verhaaltjes over nu, in Corona tijd, maar ook voor de tijd erna. Als we weer opkrabbelen uit de ellende en wakker worden uit de boze droom, die werkelijkheid werd.
Mijn blog kunt u online lezen op www.lariekoekjes.com
Ik ga er nog mooie foto’s bij plaatsen, maar zover ben ik nog niet. Eerst wennen aan het idee.
Sommige mensen vragen of ze mijn verhaaltjes mogen delen. Prima, maar vermeld dan wel mijn naam erbij. Ere wie ere toekomt hè.
In de verre toekomst gaan we er een bundel van maken. Maar eerst deze surrealistische toestand overleven.
Ik maak me zorgen om mijn naasten.
Mijn kinderen, de kinderen en kleinkinderen van mijn zus (voelt ook als mijn kinderen, omdat we er altijd voor elkaar waren in lief en leed, toen mijn zus er niet meer was)
Mijn schoonmoeder van bijna 99 jaar, die geen bezoek meer mag ontvangen en van wie wij niet zeker weten of ze de situatie begrijpt.
Alle kinderen zijn werkzaam in de zorg. Als arts, fysiotherapeut, diëtiste in een revalidatiecentrum.........
Ik hoop vurig dat ze niet besmet raken, want dan kan ik niet voor ze zorgen. Maar als ze het doorstaan, zijn zij straks immuun.
Hoe trots kan een mens zijn, omdat de familie anderen probeert te helpen.
Mijn emotionele incontinentie is voortdurend latent aanwezig. Ik prijs me gelukkig met mijn naasten en een warme golf van liefde stroomt door mijn lijf. Zometeen ga ik een lekkere cake voor ze bakken....
Samen komen we hier wel doorheen.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten