En dan opeens wordt het stil.
Een blokje om, een kijkje in de tuin, een interessant televisieprogramma.... Maar oh, wat is het stil.
Niet even het dagelijkse uitje naar de supermarkt, het praatje bij de bakker... We zijn verstandig en blijven binnen.
U vraagt toch ook of iemand boodschapjes mee kan brengen?
We pakken een boek of een reclamefolder, zetten een muziekje aan.
Toch heb ik steeds de neiging om te kijken of te luisteren of er nieuws is over het virus, dat erin geslaagd is, de mensen een halt toe te roepen.
Alsof de hogere machten besloten hebben dat het welletjes is. Dat de massale gekte van de wereldbevolking tot staan gebracht moet worden.
Dat over een poosje de luchtvervuiling veel minder is. Het massatoerisme gestopt is. De criminaliteit minder geworden en de gewassen weer gaan groeien. Dat mensen weer dankbaar worden omdat ze nog leven met alles wat ze bezitten en iedereen die ze om zich heen hebben, veel of weinig.
Teruggeworpen op onszelf kunnen we tot rust komen en betere inzichten krijgen in wie we zijn, wat we zijn.
We hoeven niet te denken over uitjes, vakanties, verbouwingen...
We zijn dankbaar dat we er zijn en dat we door binnen te blijven, misschien een leven redden, omdat we niemand kunnen besmetten of besmet worden en zo hopelijk de virusuitbraak een beetje kunnen beperken.
Toch blijft het stil.
Godzijdank hebben we een telefoon die het nog doet en kunnen we daar gebruik van maken.
Voelt u zich eenzaam? Bel met de kinderen of met de buurvrouw of met een Mozaïekje. Daar hebben we elkaar toch voor.
U mag mij altijd bellen of mailen,
Houd in ieder geval contact met en een beetje zicht op elkaar.
Ik hoop vurig dat u allen gezond blijft.
We houden contact.
Rietje Stelder
Een blokje om, een kijkje in de tuin, een interessant televisieprogramma.... Maar oh, wat is het stil.
Niet even het dagelijkse uitje naar de supermarkt, het praatje bij de bakker... We zijn verstandig en blijven binnen.
U vraagt toch ook of iemand boodschapjes mee kan brengen?
We pakken een boek of een reclamefolder, zetten een muziekje aan.
Toch heb ik steeds de neiging om te kijken of te luisteren of er nieuws is over het virus, dat erin geslaagd is, de mensen een halt toe te roepen.
Alsof de hogere machten besloten hebben dat het welletjes is. Dat de massale gekte van de wereldbevolking tot staan gebracht moet worden.
Dat over een poosje de luchtvervuiling veel minder is. Het massatoerisme gestopt is. De criminaliteit minder geworden en de gewassen weer gaan groeien. Dat mensen weer dankbaar worden omdat ze nog leven met alles wat ze bezitten en iedereen die ze om zich heen hebben, veel of weinig.
Teruggeworpen op onszelf kunnen we tot rust komen en betere inzichten krijgen in wie we zijn, wat we zijn.
We hoeven niet te denken over uitjes, vakanties, verbouwingen...
We zijn dankbaar dat we er zijn en dat we door binnen te blijven, misschien een leven redden, omdat we niemand kunnen besmetten of besmet worden en zo hopelijk de virusuitbraak een beetje kunnen beperken.
Toch blijft het stil.
Godzijdank hebben we een telefoon die het nog doet en kunnen we daar gebruik van maken.
Voelt u zich eenzaam? Bel met de kinderen of met de buurvrouw of met een Mozaïekje. Daar hebben we elkaar toch voor.
U mag mij altijd bellen of mailen,
Houd in ieder geval contact met en een beetje zicht op elkaar.
Ik hoop vurig dat u allen gezond blijft.
We houden contact.
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten