Lieve vrienden,
Zojuist kreeg ik van de overheid een noodoproep. Volg instructies van Rijksoverheid op! Houd anderhalve meter afstand. Bent u ziek? Blijf binnen!
Gewoon in de kamer met een lekker kopje koffie hoef ik mijn best er niet voor te doen. Ik blijf binnen, ben niet ziek en mijn lief zit in de andere hoek van de kamer.
De zon schijnt en achter glas lijkt het wel heel mooi weer. De magnolia’s bloeien en de kleine felblauwe bloemetjes van de Scylla knipogen naar me.
De hele ochtend ben ik met mijn telefoon aan het rommelen geweest en val ik van de ene verbazing in de andere.
Wat een heerlijk bezit en bron van amusement en narigheid.
Gelukkig ben ik sedert een jaar of zes geen digibeet meer en kan ik lezen en schrijven met dat apparaat!
Maar eerst het ontbijt. Ik at een boterham met hagelslag, zonder hagelslag, want de hagelslag is weggehamsterd. Een zure onsmakelijke yoghurt, want ja, mijn eigen merk is......inderdaad!
Gelukkig wel een heerlijke kiwi. De keiharde, die ik zo lekker vind, blijven gelukkig liggen.
Toen zag ik in de krant op de telefoon foto’s, waarop de mensen in de file wandelen in het park. Anderhalve meter? Echt niet.
In de bouwmarkt, op het strand zelfs in de file voor de milieustraten (afval wegbreng plek) . Wat een gekte.
Ik voel me steeds veiliger in mijn eigen huis, waar ik bepaal, dat er niemand binnen mag.
Mijn telefoon brengt mij ook de vrolijke dingen van de dag.
Mijn creatieve vrienden hebben op Facebook een spel opgezet, waarbij iedereen die reageert, een lied van een artiest wiens naam begint met een toegewezen letter van het alfabet, mag plaatsen.
Zo krijg je een unieke afspeellijst en klinken de meest bijzondere melodieën door de kamer.
Gekke grappige foto’s worden gedeeld en ik krijg er warempel de slappe lach van.
Er is een spel gestart, waarbij iedereen met 1 woord mag zeggen, waar hij of zij mij van kent. Er ontstaat een bonte rij herinneringen in mijn hoofd.
Zometeen een tosti met kaas. Een feestje.
Straks als de zon op het terras staat, zal ik lekker in het zonnetje buiten gaan zitten. Desnoods met een plaid over de benen. Want de vitamientjes van de zon zijn gelukkig niet weggehamsterd.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten