Lieve vrienden,
18 maart 2020. Klokslag 19.00 uur.
Het schemert buiten. Ik ben de tuin ingelopen, onze tuin bewonende eenden komen aangewaggeld en kwekken om een broodje. Dat heb ik, maar ik negeer ze en luister naar iets anders. Zoals aangekondigd beginnen de kerkklokken te luiden van alle kerken in het land. Ook hier in de buurt. Klokken van hoop en troost.
Het dichtst bij mij luidt de klok in Velsen-Noord. Ik heb een warme doek omgeslagen, maar toch lopen de rillingen over mijn rug. Ik voel me nietig en machteloos, maar langzaam krijg ik het gevoel dat het kan. Dat het mogelijk is om hieruit te komen.
Zijn er nog mensen die de ernst van de huidige situatie niet inzien? Die denken, ”ik conformeer mij niet aan de opgelegde regels”? Zou het? Ik weet zeker dat ze er zijn. Eigenwijze mensen. Betweters. Ze moeten het zelf weten, maar wat brengen ze anderen in gevaar. Tegen hen zou ik willen zeggen:” Laat het niet uit de hand lopen. Weet dat jullie ook verantwoordelijk zijn voor de medemens”.
Het luiden van de klokken om klokslag 19.00 uur liet mij denken aan alle mensen die wel luisteren en zich aan de regels houden. Regels, die ervoor zorgen dat het niet uit de hand loopt, zodat straks, als de zwakkeren aan de beurt zijn en ziek worden, deze zwakkere mensen misschien goed geholpen en verzorgd kunnen worden. Zodat vele mensen genezen en immuun zijn. Zodat we het leven weer kunnen omhelzen. Zodat we kunnen dansen in de regen, zonder mondkapjes, maar in de kleding die wij gekocht hadden voor afgezegde feestjes. Zodat we kunnen bidden uit dankbaarheid. Dan zijn de gebeden van over de hele wereld verhoord en heeft het luiden van de klokken zijn doel bereikt.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten