Lieve vrienden,
Allang was het onrustig op onze planeet.
Aardbevingen, de extreme bosbranden in Australië.
De vele regen en harde windvlagen, die ons land een afranseling gaven in de afgelopen winter. Vorig jaar was het hier nog extreem droog, nu staat alles zompig te zijn.
Wat te denken van de sprinkhanenplaag, die Oost Afrika kaalvreet.
De huizenprijzen waren extreem hoog en werden steeds hoger.
We zagen hordes toeristen die ons land overspoelden en de totale gekte die over de mens gekomen was.
Mensen die zich als vakantiegangers opeens naar alle hoeken en gaten van de wereld moesten begeven.
Dat kon toch niet zo door blijven gaan.
De allerrijksten, die meenden zich zaken te kunnen veroorloven, die een normaal mens niet kan verzinnen.
Is het dan niet wonderlijk hoe de natuur gewoon haar gang gaat in deze wereld, die nu totaal op zijn kop staat.
Hoe de zon ook vandaag weer een poging deed om te schijnen.
Een kleine beetje licht wilde geven in deze donkere gure dagen van angst en paniek.
Zie de tulpen en andere bolgewassen die gewoon weer bloeien om kleur te geven aan onze tuinen.
Vogels die takjes verzamelen om een nest te bouwen
Vogels die ons wekken door elke ochtend weer hun eigen liedje te zingen
Minder auto's, geen spelende kinderen, geen mensen die gehaast naar hun werk gaan. Cafés en restaurants zijn gesloten.
Het is sinds afgelopen weekend een wereld van verschil en niet alleen in ons land. Er gaan nog nauwelijks vliegtuigen over.
Wat een stilte.
Ik hou van die stilte
Zonder de altijd aanwezige achtergrond ruis.
Ik verwonder me dagelijks over alle veranderingen.
Alle hierboven beschreven problemen, zijn plotseling niet meer belangrijk.
Het gaat nu over een gebrek aan mondkapjes en het gebrek aan beademingsapparatuur. Over het wel of niet sluiten van alle winkels.
Ik lees in de krant dat het nog weken duurt, voordat de 200.000 Nederlanders die in het buitenland zijn, gerepatrieerd zijn. Als dat al mogelijk is.
Sommigen werden totaal verrast, anderen hadden het kunnen weten. “Was dan niet gegaan, eigenwijs”. denk ik. Maar ja,.....
Zojuist las ik nog in een column in de krant, dat zoveel ouderen, 70+, roepen: Nee hoor, ik ben nog zo goed en vitaal... ik ga wel.......
Realiseren zij zich niet dat zij de overbrengers van het virus kunnen zijn? Zij zijn bevattelijk, pakken het op en geven het door. Weliswaar zonder het te weten, maar toch..... Eigenwijs!!!!
Sociale quarantaine, betekent niet op bezoek bij anderen.
Komt het verstand dan toch niet met de jaren???
Slechts het gesloten houden van onze voordeur voor bezoekers kan het gevaar buiten houden, als het tenminste nog niet bezorgd is, samen met een goedbedoeld bezoekje. De columnist ging er met gestrekt been in, net als ik nu.
De wereld staat op zijn kop.
We nemen afscheid van vaste routines en houden vast aan hoop.
Toen ik daarnet naar de keuken liep, zei ik hardop: “ morgen is alles weer normaal” tegen beter weten in.
Zonder de dagelijkse routine brengen wij de dagen door.
Terwijl wij structuur nodig hebben om goed te functioneren.
Ouders schelden op de kinderen, die niet naar school kunnen. Echtparen maken ruzie.
Met z’n allen ondergaan we de noodzakelijke ophokplicht.
De oververmoeide minister van zorg, zakt tijdens een debat in elkaar en legt zijn functie neer.
Omhuld met een dodelijk waas draait de wereld door en we kunnen niet anders dan alles laten gebeuren. We hebben geen wapens.
Blijven ademen, vertrouwen houden en hopen op het beste.
We zoeken steun, bieden steun en helpen zonder bij elkaar te komen, ieder op zijn eigen manier.
Het leven vertraagt en we hebben elkaar harder nodig dan ooit tevoren.
Vanmiddag kreeg ik een appje van een vriendinnetje:
Lieve Rietje, ik heb iets op de deurmat bij de voordeur neergelegd. Geniet ervan. XX N.
Twee prachtige bossen tulpen lagen op mij te wachten. Mijn emotionele incontinentie zorgde ervoor dat ik het weer niet droog hield.
Wees er voor elkaar
Wees lief
Blijf hoopvol
Wees het zonnetje dat een beetje licht geeft in deze donkere dagen
En kijk hoe al het moois gewoon doorgaat
Hoe de natuur zich hier doorheen slaat
Verbaas je
Verwonder je
En verlies nooit de hoop
We komen hier ook weer doorheen
Samen
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten