Hoe zou het met Corry zijn?

Lieve vrienden, 

Een vriendin appte mij een verhaal in reactie op mijn column. 

Ze vertelde: 

Rietje, bij mij komt al jaren een oud vrouwtje aan de deur. 

Ze heet Corry en is van het Leger des Heils. 

Ze loopt met een hele oude rollator. 

Ze kwam in de bloedhitte van de zomer en de gladdigheid van de winter. 

Dus weer of geen weer, ze stond er om mij haar verhaal te vertellen. 

De laatste tijd met een pruik op van een goedkope winkel. 

Als ik niet thuis ben, vertelde mijn vriendin, ligt er een briefje: 

“Corry was hier.”

Corry vertelde dat er slechte tijden aan zouden komen. Met ziektes, die dood en verderf zouden zaaien, maar de mensen ook weer bij elkaar zouden brengen. 

Mijn vriendin lachte het weg. Die Corry, dacht ze. 

Nu komt Corry niet meer. Zou zij nog leven? Waar zou ze zijn? We hopen dat het goed met haar gaat. 

Wat zou het fijn zijn, als we allemaal een beetje op elkaar letten. Elkaar een beetje in de gaten houden. 

Wanneer bij mijn overburen de gordijnen langer dan normaal, gesloten blijven, begint het te kriebelen.... zal ik al? Nee, nog even wachten. Straks nog even kijken. Dat straks is over vijf minuten. 

Ik maak me veel te snel zorgen, ik weet het. Mijn karakter….

Verbijsterd ben ik, als ik lees dat iemand langere tijd dood in huis gelegen heeft. Of uren onder aan de trap met botbreuken. 

Nu, in deze onzekere tijd, moeten we meer op elkaar letten. 

Mensen erop aanspreken, als ze zich niet aan de regels houden en daardoor elkaar, maar ook anderen in gevaar brengen. 

Alarm slaan, als we “het niet pluis gevoel” krijgen. 

Een telefoontje naar een familielid of de hulpdiensten is immers zo gepleegd. 

Doe eens een briefje in de bus bij iemand waarvan je weet, dat hij of zij eenzaam is. Gewoon als bewijs dat je aan diegene denkt. 

Een pannetje soep neerzetten voor de deur van een bejaarde buurman. Of een rondje met de hond, van iemand die niet naar buiten mag. 

De sociale contacten mogen momenteel dan niet fysiek zijn, maar laat weten, dat je iets kunt betekenen in deze onzekere tijd. 

Loop niet zomaar iemands deur voorbij, maar doe een briefje in de bus. 

Net als Corry. 

“Corry was hier”.

Of stuur mensen een dagelijkse column toe. Je hoort vanzelf of ze jouw hersenspinsels zat zijn. 

Dan weten de mensen dat je even aan ze dacht en zal er ook aan jou gedacht worden, wanneer je even niet kunt komen. Even niet kunt schrijven. Er even niet was…

Een teken van leven geeft hoop voor de toekomst. Pas op elkaar en doe lief! 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder