Roodvonk

Lieve vrienden

HIER HEERST ROODVONK!!!

Een bord met deze tekst werd aan mij getoond, vlak voordat ik als klein meisje in quarantaine ging. 

Ik was ziek. Heel erg ziek en ik had een frambozen tong. 

Rode vlekjes en die tong. Keelpijn ook en hoge koorts. Roodvonk!!!!

Ik werd in afzondering geplaatst in de slaapkamer aan de voorkant van ons huis in Amsterdam. We woonden in een benedenhuis, dus mijn kamer lag aan het trottoir. 

De enige die bij me mocht komen, was mijn moeder. 

Zij legde af en toe een koud nat washandje op mijn koortsige voorhoofd. 

Mijn kleine meisjeshandjes werden in mijn ijldromen meegenomen door de hoge golven van de zee. In de zomer logeerden wij altijd in Wijk aan Zee en daar hadden we ook een “badkoets” op het strand. 

De soms hoge golven boezemden mij angst in. 

Mijn moeder pakte toen ik ziek was, mijn beide handjes stevig vast en zei dat ik het gedroomd had. Bang, ziek, klein meisje...Roodvonk!!!

De ziekte was drie weken op, drie weken af. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. 

Toen ik minder ziek werd, begon ik mij te vervelen. 

Mijn schooljuffrouw had een idee. 

Mijn klasgenoten gingen twee aan twee naar mijn huis en gingen met mij een spelletje doen. Gekke bekken trekken, dansen en springen voor het raam. In mijn nieuwe pyjamaatje van bubbeltjesstof stond ik met rode koontjes te genieten. Ik maakte tekeningen voor mijn klasgenoten, die omgekeerd tegen het raam geplakt werden. Zij namen soms een tekening voor mij mee, die ze door de brievenbus lieten glijden. 

Gelukkig is het goedgekomen, zoals u ziet. 

Hoe kom ik hier nu toch bij? 

Gisteren zag ik op Facebook een filmpje, van een kennisje werkend in haar kleine bedrijfje. Haar bedrijfje is gevestigd aan een straat met een trottoir. Haar bedrijfje heeft glazen deuren. 

Voor die deuren stond een vriendin van haar te dansen en te springen en te zingen. Het kennisje was gisteren jarig!!! Zij werd zo verrast en schreef bij het filmpje: “Veilig Vrolijk Vriendschap... in tijden van Corona. Meid, ik zie een film!!!!!”

Zo zie je, in tijd van nood worden mensen creatief, behulpzaam en aardig. Ze proberen zichzelf bezig te houden en daarmee een ander een genoegen te doen. Iemands dag op te fleuren, het verschil te maken. 

Gezien alle leuke, gezellige, warme en opbeurende reacties op mijn verhaaltjes, slaag ook ik daar momenteel goed in. Dus ik ga er gewoon mee door. Bent u me zat? Dan leest u het maar niet. Last van het eenzaamheidsvirus? Pak de telefoon en bel zelf ook eens iemand. 

Met een hoopvolle groet,

Rietje Stelder