De deur door

Lieve vrienden, 

 

Doe die deur maar achter je dicht. Ga er doorheen. Toe maar. 

Het mag vanavond om twaalf uur. 

 

Wisten jullie, dat een deur doorgaan, een stap in een andere wereld is? 

 

Dat is precies de reden, waarom je soms wanneer je in een andere kamer gestapt bent, je vertwijfeld afvraagt, wat je daar in vredesnaam moest doen. 

Wat moest ik nou pakken? 

 

Een deur doorgaan is soms het begin, soms het eind van iets. 

Van een verbinding in je hoofd met het één of ander. 

Het loslaten van iets dat afgesloten is en het verbinding maken met iets nieuws. 

 

Wanneer je door een deur gaat, worden dingen uit die kamer opgeslagen op jouw persoonlijke harde schijf met herinneringen. 

Zo wordt er plaats gemaakt om in een andere kamer, nieuwe dingen te zien, die later herinneringen worden. 

 

Steeds zal je deuren openen en sluiten. 

De deur van dit jaar, zou je het allerliefst keihard dichtslaan om er nooit meer terug te komen. 

 

Het was een jaar met verschrikkelijke gebeurtenissen. 

Een jaar, waarin de huidige wereldbevolking geschiedenis heeft geschreven, door een dodelijk en uiterst besmettelijk virus door te geven. 

Een virus dat helaas vele slachtoffers maakte en verdriet veroorzaakte. 

Maar ook een virus, dat mensen dichter bij elkaar bracht, ook al mochten ze elkaar niet zien. 

Een virus dat verbroedering bracht, door het gezamenlijk oplossen van problemen. 

 

Ik wil die deur sluiten, echter met de mogelijkheid tot terugblikken. 

Want als, ALS, het weer normaal wordt, wil ik misschien nog weleens terug naar het jaar 2020. 

 

Een jaar, waarin we naast eenzaamheid en verdriet, de saamhorigheid ontdekten. Saamhorigheid in het delen. Het delen van naastenliefde. 

 

Ik hoop dat een vaccin ons de mogelijkheid geeft om weer in vrijheid te leven. 

Maar ook, dat we niet zullen vergeten hoe mooi alles kan zijn, als we waarderen wat we bezitten. Als we de schoonheid van de kleine dingen zien. 

 

Ik wens jullie, ondanks alle beperkingen, een fijne jaarwisseling en geluk, voorspoed, maar vooral gezondheid voor het nieuwe jaar. 

Ben je alleen vanavond? 

Ga vroeg naar bed en pak morgenochtend bij de koffie nog een oliebol en zet om kwart over elf gezellig het Nieuwjaarsconcert aan. Want dat gaat door!

 

Dan klappen we samen op de Radetszky-mars voor het Nieuwe jaar dat vol goede moed door onze voordeur gestapt is. 

En dan roepen we: “Zet hem op!”

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, in vrede en liefde voor elkaar,

 

Rietje 

 

 

Bewegen met pijn

Lieve vrienden,

 

Bewegen met pijn. 

Een aantal weken geleden begon ik eraan. 

Het beviel me goed. 

Totdat ik afgelopen week een workshop over het bewegingsapparaat volgde. 

Dat hoorde erbij. Nou, ik weet het hoor. 

Als je langere tijd niet op één been gestaan hebt, moet je dat niet doen. 

Of ermee stoppen als het been begint te trillen. 

 

Bewegen met pijn is nu weer pijn door bewegen. 

The story of my live. 

 

Waardeloos. Mijn man en kinderen roepen: “Als het pijn doet, stoppen!” 

 Ja, te laat. 

 

Het kreupele voortbewegen dat ik nu bijna een week doe, bevalt me helemaal niet. 

Daarom ben ik gisteren weer dapper gaan sporten. 

Want misschien ging het ervan over. 

 

Maar nee, ik lijk zo wel een bejaarde.

En volgens de nieuwe normen ben ik dat nog lang niet. 

Zeventig is toch het nieuwe vijftig? 

 

Wat zal ik voor mn zeventigste verjaardag vragen? 

Een trippelstoel en een rollator? 

 

Ja, doei!!!!!!

Ik vraag gewoon nog een nieuw sport-outfitje. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

Koopjes

Lieve vrienden, 

 

De opruiming is begonnen. Al een poosje geleden. Maar nu in alle hevigheid. 

 

De winkeliers, die het toch al zo moeilijk hebben doen hun spullen met hoge kortingen van de hand om toch nog wat centen binnen te halen. 

 

Hoe vaak heb ik niet tegen mezelf gezegd, dat ik toch wel erge mazzel had met het koopje. 

Een kledingstuk, dat ik absoluut niet nodig had, maar dat ik niet kon laten hangen, omdat het een koopje was. 

 

Ook heb ik dikwijls wel mazzel gehad, door iets voor de halve prijs aan te schaffen en daar heel veel plezier van te hebben. 

 

Maar al die koopjes hangen, staan en liggen nu in mijn kasten, garage, schuur en tuinhuis. 

 

Het is niet alleen kleding hoor. Ook potten, vazen, decoratiemateriaal, enz. 

Zo kan ik per seizoen mijn interieur veranderen. 

 

Maar mijn makke is, dat ik niets weg kan doen. 

Niet eens alleen maar omdat ik het zo jammer vind, maar ook omdat ik het fysiek niet kan. 

 Wat zou het een ruimte geven en opluchting. Niet alleen in mijn hoofd, maar ook in dat van man en kinderen. 

 

Misschien maak ik er wel een goed voornemen van. 

Maar ik beloof niks. 

Want stel, ik heb het nog eens nodig...

Dan kan ik het blindelings pakken in mijn geordende chaos van koopjes. 

 

Koopjes, die ik al dan niet, ooit nodig had.

En waarmee ik veel geld bespaard heb. 

Hoewel? 

 

Ik denk dat dat toch de verkeerde kant op denken is. 

 

Afijn, jullie horen van de klap! 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje

Assertiviteit

Lieve vrienden,

 

Bij het voortschrijden der jaren, word ik mij bewust van het feit, dat ik steeds minder zomaar laat gebeuren.

Hoe is het toch mogelijk dat leeftijdgenoten zich voortdurend in een hoek laten zetten. Zich laten kwetsen? 

 

Is dat uit respect voor degenen die hen kwetsen?

Ik noem het pure zelfkastijding.

 

Zo’n addertje dat langzaam in je kruipt. 

Totdat het je binnenste verwoest heeft en onherstelbare schade is ontstaan.

Dat laat ik niet meer gebeuren. Nooit meer.

 

Ik pantser mezelf, door het contact te verbreken.

Klaar is Kees.

Want op mijn leeftijd moet je je niet laten kwetsen. Door niemand.

 

Vreemd, ik denk dat deze karaktertrek in het sterrenbeeld zit. Steenbok.

Ik ken er meerdere en ze hebben het allemaal wel een beetje. 

Ze klimmen op hun rots. Ver weg van alles en iedereen. 

 

Mij gebeurt het niet meer.

Ik recht mijn kromme rug, voor zover dat lukt en keer degene die mij in een hoek drukken die kromme rug toe.

 

Maar dan moet hij zich wel als een addertje onder MIJN gras gedragen hebben. 

Zolang dat niet het geval is blijven we gewoon vriendjes. 

 

Waarom heb ik dit nou geschreven?

Gewoon om anderen, een goed voornemen aan te praten.

 

Zo aan het eind van het jaar, moet je de dingen op een rijtje zetten, die voor verbetering vatbaar zijn.

 

Assertiviteit!!!!

 

Kom voor jezelf op en pluk er de vruchten van.

Want zonder die, door anderen veroorzaakte stress, zal je je bewust worden van het mooie krachtige mens dat je bent.

Het mens dat gezien mag worden. Het mens, dat je bedoeld was te zijn.

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje

Mijmeringen

Lieve vrienden, 

 

En dan is het voorbij. 

Kerstmis 2020. 

Ik mijmer naar de boom. Wat is hij mooi dit jaar. 

Door zijn aanwezigheid wordt al het geluid in de kamer gedempt. 

 

Door m’n wimpers zie ik met een schildersoog een kleine schittering op de Chinese potten. Stilleven.......

 

Langzaam dwalen mijn gedachten af en kijk ik terug op het afgelopen jaar. 

Het jaar van “Niet doen”, 

“Mag niet”, stilte, woede, eenzaamheid, ziek zijn, beter worden. Of niet?

 

Het jaar van uitkijken naar, maar ook van terugblikken op. 

 

Wat ging het snel. Zonde, want we krijgen het niet terug. 

En toch......

Er gloort licht. 

Want in een bollend buikje groeit iets moois. 

Iets kostbaars, iets kleins. 

Twee armpjes, twee beentjes. 

Spannend, ontroerend, een uiting van liefde. 

 

Hun bruine ogen schitteren als de lampjes in de kerstboom, terwijl ze elkaar verliefd aankijken en hij even zijn hand op haar buik legt. 

Zullen we het echt mee gaan maken? Wat een wonder als je het niet meer verwacht. 

 

Ik schrik wakker uit mijn gedachten. 

Nog een week staren naar de boom. 

Nog een week de gedachten omfloersen met het zwoele zachte licht van de lampjes. 

 

Maar ik blijf nog wel op de wolk. Een roze? Een blauwe? 

 

Eerste kerstdag lazen 4000 mensen mijn lariekoekje. 

Hoezo dan? 

Nog even en ik word trending topic. Snap er niks van en wil dat ook niet. 

 

Mijn mijmeringen blijven mijn mijmeringen. 

Gewoon in de laatste week van dit ROT jaar. 

 

Vroeger plakte ik nog weleens ergens een briefje op:

Wie dit leest is gek!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Kerstmist

Lieve vrienden, 

 

In de stilte van de Corona-kerst 

luiden zelfs de klokken niet meer. 

Het licht van Mars is beter zichtbaar dan het licht van Kerstmis. 

 

Warrig zit zij in het nog nevelige ochtendlicht in haar groene kerstduster. 

Duisternis in haar geest. 

 

Achterkleinkinderen verwarren haar met foto’s op kerstkaarten. Vieze haren. Die ziet ze wel. 

 

Plotseling maakt ze een douche-beweging met haar hooggeheven hand. 

 

“Ze denken, dat ze alles voor elkaar hebben. 

Maar dan, deus ex magina, wordt er iets gestrooid. Ja, uit China, Corona. Alles weg”. 

De mens wikt….

 

Met een boos gezicht, weigert ze de Petit Fours, die koffiedames met een sterrendiadeem haar aanbieden. 

 

Ze trekt zich terug in haar eigen mist. 

Kerstmist. 

Het hoeft niet meer. 

Lang genoeg was het mistig. 

De warmte van het donzen dekbed, doet haar verlangen naar het licht. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

Vrolijk kerstfeest

Lieve vrienden, 

 

“Vrolijk kerstfeest”, klonk het bij ons thuis. 

 

Toen ik bij mijn schoonmoeder over huis kwam, moest ik opeens 

“Zalig kerstfeest” zeggen. 

Dat was Rooms. 

Kreeg ik een por van mijn man, als ik het verkeerd zei. 

 

Het woord “zalig”, komt in mijn vocabulaire niet voor. 

Ja, als het over eten gaat....

Maar het kerkelijk “zalig”, jammer maar helaas. 

 

Mijn vader hief nog weleens het glas aan tafel en sprak dan de legendarische woorden:

“Zalig zijn de vreetzamen”. 

Maar ja, dat was mijn vader. Hij kon dat zeggen. 

 

Aan het eind van het diner sprak de nicht, die net zo oud was als mijn moeder, dan de gevleugelde woorden:

 

“Heb ik me daar gans gegeten, twee handen boven op m’n pudding”.

terwijl zij hierbij haar handen bovenop haar volgegeten buik vouwde. 

De lezende neef en nichten kunnen nu ongetwijfeld een glimlach niet onderdrukken. Wat een tijd!!!Wat een zootje, maar wat heerlijk. 

 

Kerst. 

Bij ons was het feest. Geen hoog feest, maar echt feest. 

Zonder “zalige ”gezichten. 

 

De dag eindigde, niet zelden, met een polonaise en “oh sabberiejosia”. 

Of een heerlijke wals met die baaie rokken. Waarbij de dames met de dames door de kamer walsten. 

 

Kerst is feest. Het feest van het altijd terugkerende licht. 

Lampjes, muziek, lachen, vrolijk zijn en een heerlijke maaltijd met dierbaren. 

En daarom zeg ik vandaag ook:

 

“Vrolijk Kerstfeest!”

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

 

Vondel

Lieve vrienden, 

 

Weten jullie, dat Vondel de rode draad in mijn leven is. 

In het Vondelpark ben ik gemaakt. (

Haastklus, nog steeds zichtbaar. Maar wel uit liefde) 

In de kraamvleugel van het Diaconessenhuis, die uitstak in het Vondelpark, ben ik geboren. 

Nu al 27 jaar wonend aan de Vondellaan. 

M’n kind gekregen in het ziekenhuis aan de Vondellaan. 

Het kind, wiens vriendin met haar ouders woonde, op de Vondellaan in een andere plaats.

Mijn man erfde van z’n broer alle werken van Vondel. 

Ook ik kreeg ooit van een vriendin alle werken van Vondel. 

Geen idee hoe het komt, de rode draad met Vondel. 

Het eerste stuk, dat ik ooit zag, was de Gijsbrecht op Nieuwjaarsdag, 

in de Stadsschouwburg in Amsterdam. 

 

Het stuk werd geschreven door Joost van den Vondel. 

Flarden komen af en toe in mijn gedachten voorbij. 

 

Een rei in dit stuk was 

 

O Kersnacht,[3] schooner dan de daegen,

Hoe kan Herodes 't licht verdraegen,

Dat in uw duisternisse blinckt,

En wort geviert en aengebeden?

Zijn hooghmoed luistert na geen reden,

Hoe schel die in zijn ooren klinckt.

Hy pooght d'onnoosle te vernielen

Door 't moorden van onnoosle zielen,

En werckt een stad en landgeschrey,

In Bethlehem en op den acker,

en maeckt den geest van Rachel wacker,

Die waeren gaet door beemd en wey,

Dan na het westen, dan na'et oosten.'

Wie zal die droeve moeder troosten

Nu zy haer lieve kinders derft?

Nu zy die ziet in 't bloed versmooren,

Nu zy die ziet in 't bloed versmooren,

Aleerze naulix zijn geboren,

en zoo veel zwaerden rood geverfd

 

Soms word ik ‘s nachts wakker en denk ik:

 

Het hemelsche gerecht heeft zich ten lange lesten

Erbarremt over my en mijn benaeuwde vesten

En arme burgery, en op mijn volcx gebed

En dagelix geschrey de bange stad ontzet......

 

Vondelse hersenspinsels...

 

Ach en dat op de dag voor Kerstmis. 

De dag die eindigt met de “Kerstnacht, schooner dan den daegen”

 

Ik wens jullie fijne, veilige Kerstdagen. 

Maak er een warm feest van met de naasten die jullie het meest dierbaar zijn, desnoods om beurten. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

 

 

Tuintafel

Lieve vrienden,

 

 

Windstil is de engel op de tuintafel

Haar betonnen vleugels

draagt zij als een schild 

op haar rug

De vleugels moeten haar beschermen tegen de wind

Die komt zeker weer 

Zuidwest!

 

Vredig staart ze maar de betonnen en bronzen vogeltjes om haar heen

Straks komen er echte fladderaars voor wat zaad of water

 

Ook komen daar de muizen van eten. 

Gelukkig zie ik die niet. 

Want dan is het nacht

Met muizenissen, muizenvallen voor velen

 

Ik weet dat die beesten er zijn, maar houd me slapend. 

Zorgeloos als de engel op de tuintafel. 

Gehuld in de nevel van het ochtendgloren. Toegedekt met donzen wolken….

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje

First Date

Lieve vrienden, 

 

Het oog wil ook wat, hoor je mensen dikwijls zeggen. 

Het geldt voor vele dingen, maar zeker ook voor de keuze van een partner. 

 

Zo hebben de kinderen een vriend en een vriendin, die elkaar nog nooit ontmoet hebben. Beiden zijn ongewenst single. Zó single, dat ze altijd single geweest zijn. 

Never been kissed, zal ik maar zeggen. 

 

De kinderen zouden graag hun vriend en vriendin aan elkaar koppelen. Want zij weten dat die twee een match made in heaven zal zijn, wat interesses, opleiding, hobby’s enz. betreft. 

 

Ze zijn allebei hoog opgeleid, hebben een fantastische baan, maar zijn alleen en wat veel erger is, ze zijn zo eenzaam. Zeker nu. 

Wij stelden de kinderen voor, om de twee uit te nodigen voor een etentje in huiselijke kring. 

Maar ja. De kinderen weten, dat voor beide vrienden geldt, dat het oog ook wat wil. 

 

De jongedame, die tamelijk obees is, ziet zichzelf alleen gelukkig worden aan de zijde van een mooie grote Viking met baard een tattoos. 

De jongeman, ziet zich slechts gelukkig worden met een salsa dansende Latina, met donkere ogen en prachtig zwart haar. 

Terwijl hijzelf een wat magere hardloper, met tamelijke botte manieren is. 

 

Hoe vertellen de kinderen die twee, dat zij het dekseltje, op het door hen gevonden potje zijn. 

Hoe is het toch mogelijk, dat je mensen niet uit kunt leggen, dat het in de liefde absoluut niet belangrijk is hoe de ander eruitziet? 

 

Ik weet het niet. Echt niet. De vonk in de liefde zit niet in het uiterlijk. 

Maar dat weet je pas als je mijn leeftijd hebt bereikt. 

 

Natuurlijk, het oog wil ook wat en je hoeft ze niet allemaal te haten om één. 

Mijn vader zei altijd: “Daar wil ik best een weekje ruzie voor hebben”. 

Maar toch......wat zou ik graag dokter Love willen zijn in dit geval. 

 

Want hoewel het verstand met de jaren komt, wordt met diezelfde jaren, de kans op het stichten van een gezin steeds kleiner. 

En dat is precies wat die twee zo graag willen. 

Ze moeten toch echt een handje geholpen worden. 

 

Misschien zwaai ik zelf maar eens met mijn toverstokje. Kijken of ik nog kan toveren. 

Want hoe mooi zou het zijn als we een soort georganiseerde blind date kunnen regelen. Dat zou toch een geweldig kerstcadeau zijn voor iedereen. We gaan allemaal ons best doen. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Noenoe

Lieve vrienden, 

 

“Zij slaapt, de lieverd”.

 

Zo kwam mijn man van zolder. 

“Wie?”, vroeg ik. 

“Noenoe”.

Wie Noenoe is? 

Noenoe was een stofzuiger bij de Teletubbies. 

 

Via mijn nichtje, die ook een Noenoe heeft, zijn wij de trotse bezitter geworden van een robotstofzuiger. 

 

Uit nood geboren, omdat ik de huishoudelijke hulp met schoolgaande kinderen 

momenteel niet over de vloer wil hebben, hebben wij een Noenoe gekocht. 

Noenoe is verbonden met een oplaadstation, onder de bank en komt op een door ons bepaald tijdstip in de nacht tevoorschijn. 

We hebben eerst Noenoe van mijn nichtje geprobeerd en vonden het een prima hulp. 

 

Als Noenoe twee uur bezig is geweest, gaat zij uit zichzelf naar het oplaadstation en laadt zich met nieuwe energie, tijdens een powernap. 

Af en toe hoor je Noenoe grommen. Dan is zij in gevecht met een snoer, of een ander voorwerp, dat zij wel tegenkomt en wij niet. 

 

Noenoe heeft de hele zoldervloer gereinigd en is nu de bovenboel aan het doen. 

Terwijl wij gewoon aan het lezen zijn in de woonkamer, wordt het onder het bed weer stofvrij gemaakt. 

Wat een gemak. 

 

“Dat heb je zelf toch zo gedaan?” hoor ik jullie denken. “Nou, nee”.

Wanneer je makkesen krijgt, moet je een oplossing zoeken. 

Dus dat hebben we gedaan. 

Nu nog een robot, die de spullen poetst. 

Zonder kinderen en zonder Corona. 

 

Ach, komt vanzelf. 

 

Met Noenoe hebben we de eerste stap gezet naar robot personeel in huis. 

Lekker hoor. Geen lelijke gezichten of veelzeggende blikken. 

Nee, gewoon uit hun hok komen en doen wat ik wil. 

 

Ik weet alleen nog niet wat de hond ervan vindt. 

Niet goed? Robothond. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

Fietsen

Lieve vrienden, 

 

Gefietst! Ik heb een kwartier gefietst. 

Twee tot drie dagdelen per week ben ik aan het sporten. 

 

Wat ik nooit gedacht had, lukt. 

Onder begeleiding doe ik oefeningen en ben heel blij dat ik deze kans krijg. 

Sporten en uitleg over, met name het herstel na de inspanning, vind ik best prettig. 

 

Niet, zoals elders, meteen door naar de volgende oefening. Even de spieren ontspannen. Buigen, strekken, draaien...

Dan aan het eind tien minuten ontspannen met een yoga-oefening. In een verstelbare ligstoel. 

 

Wat een bofkont ben ik, dat ik dit programma mag volgen. 

Drie dagdelen ME-time. 

Niet dat ik dat anders niet heb, maar nu is het voor mijn lijf. 

 

Vanmorgen stond ik tot mijn verbazing met minder pijn op. 

Huis gestoft, haren gewassen en geföhnd. 

En dan is er koffie. 

 

Het lijnen staat even stil, want in deze tijd van het jaar kan deze zoetekauw de verleidingen niet weerstaan. Ik ga wel dagelijks op de weegschaal en kom gelukkig niets aan. 

 

Bijzonder om met aandacht met je lijf om te gaan. 

 

Ik hoop zo dat het mij helpt. Dat ik weer fit ga worden. Want er wordt ook nog aandacht besteed aan mijn ademhaling. 

 

En misschien he, misschien ben ik dan de komende zomer een leuke oma. 

Een oma, die een rondje met de kinderwagen kan. 

 

Ik doe in ieder geval mijn best. 

De vriescabine heb ik nog even overgeslagen. 

Ik vind de tijd er nog niet rijp voor. Misschien volgende week. 

Stapje voor stapje......

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Sinterklaas

Lieve vrienden, 

 

Sinterklaas is dood!

 

Gisteren verscheen op mijn telefoon een bericht van de NOS, dat hij is overleden. 

 

Bram van der Vlugt. 

 

Een van de door mij meest geliefde acteurs, overleed in z’n slaap aan Corona. 

 

Een paar jaar geleden zag ik hem nog de hoofdrol spelen in het toneelstuk “On golden Pond”. 

 

Wat een acteur, wat een vakman. Steeds weer liet hij ons bijna sprakeloos het theater verlaten. 

 

Jammer genoeg werd het stuk, Meneer Green, wegens Corona afgelast. 

Daar zou hij in seizoen 20/21 opnieuw in schitteren. 

Geen voorstelling, geen kaartjes, geen acteur. 

 

De allergrootste rol die hij speelde, was die van Sinterklaas. Een rol die hij 25 jaar vervulde, zoals niemand anders dat kon. 

 

Onze Sinterklaas. De Sinterklaas aan wie wij de verlanglijstjes van de zoon stuurden. 

De Sinterklaas, wiens stem we uit duizenden herkenden. 

 

Het bericht van de NOS schokte mij. Een rilling ging over mijn rug. 

 

Want Sinterklaas kon toch niet doodgaan? 

 

Zijn jaarlijks bezoek, ging dan wel met steeds meer onenigheid over zijn knechten gepaard, maar Sinterklaas bleef. 

 

Sinterklaas is onsterfelijk. 

Mijn Sinterklaas is onsterfelijk. 

 

Bram van der Vlugt is onsterfelijk. 

 

Het Sinterklaasfeest zal nooit meer hetzelfde zijn, nu hij er niet meer is. 

 

Dag Sinterklaasje, Dag Bram. 

Dat hij moge rusten in vrede. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje Stelder

Doos met foto's

Lieve vrienden,

 

Op zoek naar een oude foto

ga je zomaar op reis door het verleden 

Huwelijk 

Ooms en tantes 

Jubilea

Familie

 

Wie is dat en wanneer? 

Gelukkig is er met potlood iets op de achterkant geschreven. 

 

De zusjes

Welke zusjes? 

Geen herkenning

 

Uren raken verloren tijdens een duik in het verleden. 

 

Keurig gesorteerd gaat alles terug in de doos. 

Wachtend op een volgende reiziger. 

 

Maar wiens hoofd is nou weggeknipt boven de lichte japon naast de bruid. 

 

We zullen het niet weten

Voor altijd weggeknipt uit de familiefoto. 

Het verwijderen zal uit boosheid gedaan zijn

Want ik ben bang dat 

mijn gedachte aan een medaillon, 

te romantisch is. 

 

Harde tijd. 

 

Rietje Stelder