Lieve vrienden,
Het zal je maar gebeuren.
Er ligt een brief in de brievenbus, afkomstig van Paleis Huis ten Bosch.
Ondertekend, door de algemeen secretaris van het Koninklijk huis, namens de koning en de koningin.
Dan gelooft een mens z’n ogen niet.
“Ik ken die mensen niet!”
Maar ja, het ziet ernaar uit, dat het gaat lukken.
Mijn lieve man gaat haar over de eindstreep trekken.
Of gebruik ik nu het verkeerde woord?
Eindstreep...
Eigenlijk zou het wel mooi zijn. Ik reken het goed.
Wat een klus heeft hij er steeds aan, om haar weer in een goede bui te krijgen,
nadat ze door bezoekers volledig uit haar evenwicht gebracht is.
Het is allemaal zo goed bedoeld.
Meestal eigen belang. Dat dan weer wel.
Alleen het puinruimen wordt niet gezien.
Ongemerkt herstelt hij de schade die, ook ongemerkt, aangericht is.
Dan staat er weer een veel te groot bloemstuk in de veel te kleine kamer te verpieteren.
De afwas staat in het keukenkastje op hem te wachten.
Nu zit hij volkomen uitgeblust in de stoel.
Al jaren houdt hij mijn kroon ook nog recht.
Zonder mopperen, zonder klagen.
Mijn held.
De stille kracht in mijn gezin. Wat heeft hij hard gewerkt en veel meegemaakt.
Wat ben ik ongelofelijk trots op hem.
Hij heeft in ieder geval nog een moeder.
En morgen wordt ze 100.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten