Lieve vrienden,
Vroeger hadden wij een snoepwinkeltje op de hoek van de straat. Ik was nog niet eens vijf. Van een broer van mijn vader kreeg ik altijd zondagscenten, als hij samen met mijn vader naar de voetbal ging.
Er moest geld in mijn spaarpot en van een paar centen mocht ik snoep halen bij het winkeltje. Op de hoek van de Marco Polostraat.
Dat was open, want het lag aan de rand van een korfbalveld, waar wedstrijden gespeeld werden. Was het Westerkwartier? Of Rohda? Dat betekende Recht op het doel af. Hoe verzin je het.
Dan ging ik naar het snoepwinkeltje en stond met m’n centjes vastgeklemd in mijn hand te kijken. Wat te kiezen?
Meestal werd het een Stroopsoldaatje en een wijnbal en ook nog zwart op wit.
Soms duimdrop. Daarvan deed je een stuk op de nagel van je duim en dan maar sabbelen. Als het op was volgde een nieuw stuk.
Het stroopsoldaatje zoog je tot een zo dun mogelijke punt.
Het snoepwinkeltje was in mijn gedachten donker en smerig, maar het snoepgoed was heerlijk.
Toen we naar Zuid verhuisden waren er in onze nieuwe buurt ook snoepwinkels.
Meerdere zelfs. Bij de tramremise was er één waar ze neusfluitjes en tongfluitjes verkochten.
Zo een tongfluitje was een stukje zeemleer met een metalen dingetje erin.
Je stopte het in je mond, zodat het goed vochtig werd en dan trilde het op je tong, als je probeerde er geluid uit te krijgen.
Mij lukte het niet. Nooit. Maar zo een vies lapje kopen was wel stoer. Dat deden stoere jongens en meisjes ook. Herinneringen aan mijn kindertijd. Wat fijn dat ik ze heb.
Mooie herinneringen, slechte, verdrietige…Ach zoveel.
Aan een heleboel verschillende dingen.
Met het ene haal je het andere boven water.
Dat hebben jullie toch ook wel?
Er komt beslist nog meer bovendrijven.
Ik zal ze jullie niet onthouden.
Schuimblokken. Zo vies!!!
Denk er maar eens aan.
Dan komt de smaak en de geur vanzelf terug vanuit de snoepwinkel vol zoete nostalgie.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten