Lieve vrienden,
Afgelopen week bekeken we plaatjes van een nieuwbouwappartement, dat te huur is in de grote stad.
Werkelijk schitterend. Alles nieuw en met de meest prachtige materialen afgewerkt.
De prijs is voor ons te behappen, hoewel we nog niet naar de prijs van de inpandige parkeerplaats gekeken hebben.
Het gebouw is spectaculair. Met terrassen, loggia’s en hangende tuinen.
De zeer ruime appartementen zijn gesitueerd tussen verdieping 15 en 19.
Daaronder zijn ze te klein om te voldoen aan onze wensen.
Maar ja, als ik er eenmaal binnen ben, kom ik er nooit meer uit.
Ik ga zelfs niet in de loggia staan.
Dan krijg ik een wegtrekker in de maagstreek en moet me vastpakken aan het dichtstbijzijnde kozijn of iets van dienaard.
Hoogtevrees!!! Ontstaan in een hotel in Istanbul. Nooit meer overgegaan.
Omdat ik een appartement sowieso een dingetje vind, besloten we niet verder te kijken.
Ik noem dit trouwens wel een appartement, omdat het geen flat genoemd kan worden. Het zijn op elkaar gestapelde bungalows. We doen het dus niet.
Want je moet er toch niet aan denken om al die deuren door te moeten.
Kom je aan met je auto, 2 tassen boodschappen van een kilootje of tig.
En dan begint het deurtje open, deurtje dicht spelletje hè.
Voordat je een keertje bij je eigen voordeur staat, ben je al geneigd om het bijltje erbij neer te gooien. Wat een gedonder zeg.
Maar er zit wel een zoeflift in en eenmaal binnen is alles gelijkvloers. Dat dan weer wel.
Kom je tot de ontdekking dat respectievelijk je bril, je telefoon, je portemonnee of je tas nog in de auto liggen. Ga je weer. Het deurtjesspel.
Achterstevoren en weer terug.
Of je kiest ervoor om het zo te laten en te lezen zonder bril, onbereikbaar te zijn of het risico te lopen dat je creditcard ontvreemd wordt uit de auto. Weg geld, weg appartement. Grapje natuurlijk, want dat geld staat elders geparkeerd.
Op een dag stap je uit de auto, nadat je deze de parkeergarage gemanoeuvreerd hebt. Je loopt met twee boodschappentassen van tig kilo richting deur, deur en deur en drukt op de knop van de lift. Onder een arm heb je nog een bos bloemen geklemd.
Computer says No! Je drukt nog eens en nog eens.......
Een vriendin van mij staat al ruim twee weken op de knop van de lift te drukken voor tjoempa.
Niks, nada, niente.
Gelukkig heeft de lieverd een topconditie, want ze loopt nu dagelijks zeven trappen op naar het appartement.
Lift defect!!! Hij doet het gewoon niet.
Duurt al twee weken en nu moet hij gereviseerd worden.
Nog eens twee weken.
Ik kan niet bij haar op bezoek en met mij vele anderen met luchtwegklachten of andersoortige beperkingen.
Haar huis is omgeven door een soort slotgracht.
Je zult naar een ziekenhuis vervoerd moeten worden.
Dat is voor mij al een horrorscenario.
Net zoals ooit een andere vriend opmerkte, dat de lift in een appartement groot genoeg moet zijn voor een kist.
Merk ik dat er nu iemand probeert z’n lachen in te houden?
Het kan toch?
Dat soort rotgeintjes komen altijd ongelegen.
Denk je dat je alles gelijkvloers hebt, moet je eerst zeven trappen op.
Wij hebben nu een doorslaggevend argument.
Wij gaan niet hoog wonen.
Als het moet, komt er een containerwoning in onze tuin.
Binnen een dag geplaatst. Ruimte genoeg.
Ze zei het nog tegen me hoor. Bezint... afijn, eindelijk een appartement.
Want ook dat is geen flat.
Lieverd, je vond het goed dat ik erover schreef hè.
Je kende mijn twijfels over een appartement.
Ik twijfel niet meer, want stel dat we naar de negentiende moeten.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
