Lieve vrienden,
Daar ben ik weer.
Een ruime week hebben jullie me moeten missen.
Of waren jullie me toch al zat?
Als ik heel eerlijk ben, heb ik jullie ook gemist.
Het is allemaal redelijk goed gegaan en omdat ik het schrijven en de gezellige reacties mis, ben ik toch maar weer begonnen.
Het zal misschien niet meer dagelijks zijn, maar ik krijg weer wat op “papier”.
Gedurende vijf dagen reed ik samen met mijn zoon heen en weer naar Amsterdam.
Naar het Nederlands Kanker Instituut.
Ik dacht, ik schrijf het eens voluit.
Wanneer je dat op de gevel ziet staan, gaat je lijf in een andere modus.
De overlevingsmodus.
Ik heb er te veel, heel erg zieke mensen gezien.
En dan ben ik zo ongelofelijk dankbaar als mijn zoon zegt: “eet maar bij ons” en in no time een godenmaal op tafel tovert, zoals ik anders zelf doe.
Mijn lijf deed overal pijn. Verkrampt door spanningen.
Heel veel appjes en telefoontjes, mooie kaarten en opgestoken kaarsjes, hebben z’n werk weer gedaan.
Mijn man zei, dat hij daar zo dankbaar voor was.
Ik ook.
Dank jullie wel allemaal!!!!
Het gaat langzaam weer de goede kant op.
Iedere dag een beetje beter.
Nog even en het leed is geleden.
Dan weer terug in het normale leven zien te geraken.
Want er gingen maanden van spanning, wikken en wegen vooraf aan de operatie.
Ook hoop ik dat we binnenkort gevaccineerd worden en we weer ergens heen kunnen.
Gewoon lekker uit eten.
Lunchen met de kinderen of onze vrienden.
We beginnen met bubbels, want dan is er heel wat te vieren.
Ik hoop dat men er klaar voor is, in ons favoriete restaurant.
Wij zijn er zeker klaar voor!
We zullen proosten op de toekomst, maar vooral op de gezondheid.
Want dat is het allerbelangrijkste!!!!! Proost alvast.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten