Een jaar Corona

Lieve vrienden,

 

Een jaar geleden begon ik mijn dagelijkse blog te schrijven. Nou ja, blog?

Toen bestond mijn blog nog. Ik stuurde mijn geschreven stukjes naar een kleine groep vrienden.

Totdat mijn man de blog www.Lariekoekjes.com aanmaakte, waarna onze dagelijkse communicatie ontstond.

Hieronder plaats ik nogmaals mijn eerste verhaal. 

Is er veel veranderd in een jaar tijd? Volgens mij niet.

 

Corona overpeinzing



Vorige week vond ik het een lastig besluit om een afscheidszitting te cancelen.

Nu, vraag ik me af, of wij elkaar nog voor de zomer zullen ontmoeten. Of wij elkaar nog zullen kunnen ontmoeten....

Mijn kinderen hebben zondag hun puppy gehaald. Een Bordercollie van drie maanden oud. Ze kwamen haar laten zien in de tuin. Achter glas....

Volgens de kinderen, allebei arts, behoor ik tot de kwetsbare groep en mag ik niet naar buiten.

Ik zoek een beetje troost in mijn hoofd waar het met problemen goed toeven is. 

Dat weet ik uit eigen ervaring.

Waar je ook gaat of staat, altijd neem je jezelf mee. 

Je kracht en je zwakheden, je kunt er niet voor vluchten.

Uiteindelijk kun je je ook niet wapenen, tegen de huidige onzichtbare vijand die zich waar dan ook verschuilt en lacht om grenzen.

Grenzen dicht roepen regeringsleiders terwijl het virus al tijden latent onder ons aanwezig is.

We steken kaarsen aan, draaien mooie muziek, we kapen al het toiletpapier en we huilen een beetje door alle emoties. We weten niet waar het gevaar loert.

 

Het geloof heeft tegelijk met het virus een opleving gekregen en we worden gemaand tot bidden. Het ironische is dat kerken leeg moeten blijven. 

Zelfs het huis van God is besmettelijk geworden.

Mensen sterven in eenzaamheid maar was dat niet altijd al zo? 

De laatste stappen zette je toch altijd alleen?

 

Vorige week heb ik nog alles gedaan wat nu gevaarlijk is en niet meer mag. Mijn kinderen geknuffeld, een nicht van mij begeleid naar de laatste halte vóór het eeuwige, daarbij mijn familie getroost en met mijn nichtje een broodje gegeten bij die geweldige slager in Amsterdam.

 

Gisteren heb ik met vochtige ogen geklapt voor de hulpverleners en heel egoïstisch, met name voor mijn eigen kinderen, die de eerste opvang doen in het ziekenhuis. Was ik dankbaar dat mijn zoon voor de deur van het ziekenhuis een bos “dankjewel tulpen” kreeg van een lokale tulpen kwekerij.

 

Vochtige ogen??? 

Nee, de tranen stroomden over mijn wangen. 

Sentiment ten over, ik huil een beetje. Ik was al een paar dagen emotioneel incontinent.

Ik denk aan u allen. Thuis. Achter glas. 

Kasplantjes, want boven de 70. U blijft toch ook binnen hè?

 

We moeten elkaar blijven steunen. Per mail of per telefoon. Of per brief. Denken aan elkaar. Degenen onder ons die het, vanwege gezondheidsproblemen, extra moeilijk hebben. Degenen die eenzaam zijn.

Mijn kinderen, die vandaag vrij zijn, zetten via de achterdeur de puppy bij ons binnen. Zij gaan voor ons naar de supermarkt met een via de app gestuurd boodschappenlijstje. Het kleine hondje snuffelt ons huis af, staat met de voorpootjes op de tafel aan de koekschaal te likken en tovert een glimlach op m’n gezicht. Het hondje kijkt hoopvol naar mij. Ze krijgt niets, maar blijft hopen.

 

Ze noemen haar Eppo. Ik noem haar Hoop.

 

In de tuin zijn de knoppen van alle bomen en struiken opengebarsten. En er is leven... en hoop.

 

Rietje, 18032020

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond!