Lieve vrienden,
Alweer bijna een jaar geleden begon de eerste lockdown.
Hoe moest dat nou?
Geen handen schudden, geen drie kussen op de wang van iemand, die je nauwelijks kende.
Geen omhelzing van de kinderen.
In de plaats daarvan kwam het hoofdknikje en samengevouwen handen voor de borst.
Een boks tussen mannen.
En anderhalve meter afstand van elkaar.
Nu hebben we de avondklok en mag er nog maar één persoon op bezoek komen. Ik vind dat niet zo erg. Hoef nergens heen.
Ook was er opeens het verplichte mondkapje.
Vanwege de aerosolen mogen we alleen nog zonder zingen de kerk in.
ALS, ik zeg ALS, er gevoetbald zou worden met publiek, dan mocht er niet geschreeuwd, gezongen of uitbundig gejuicht worden.
Het klonk eens surrealistisch, maar het bewijs is voor mij geleverd, dat alles went.
Het komt niet meer in me op om iemand een hand te geven, te knuffelen, laat staan te kussen.
Het mondkapje is normaal. Dikwijls vergeet ik het op straat af te doen.
Ik neem het anderen kwalijk, als zij zich niet aan de regels houden en daarmee mijn gezondheid in gevaar brengen.
Nog steeds ben ik fanatiek supporter van een Amsterdamse voetbalclub.
Maar waar ik in het verleden luidkeels het clublied zong als de spelers het veld betreden, zo zwijgzaam ben ik nu.
Dan heb ik het over de wedstrijd op tv hè.
In het stadion zitten, zit er voorlopig helemaal niet meer in.
Ik lever nog steeds commentaar, maar niet meer zo luidkeels als vóór
die toestand.
Het is absoluut beter voor de bloeddruk om minder opgewonden naar een wedstrijd te kijken.
Soms scheld ik wat, vooral vanwege de commentator, maar daar blijft het wel bij.
Als mijn hondje nog geleefd had, was ze bij aanvang van de wedstrijd niet eens meer uit de mand gekomen om naar de bijkeuken te vertrekken.
Nee, het is vrij rustig in de kamer, tijdens een wedstrijd.
Het allerbeste bewijs, dat dingen veranderd zijn, is dat ik bij een doelpunt niet juichend uit mijn dak ga. En nee, dat komt niet door mijn fysieke situatie.
In plaats van te juichen, applaudisseer ik voor de scorende speler.
Echt! Gewoon in de kamer.
Een mens kan veranderen hè.
En voor mijn lijf is deze verandering niet slecht.
Ik weet zeker, dat veel oude gewoontes niet terug zullen keren.
Want een bijna onbekende drie kussen geven?
Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik hoef niet meer. En een hand?
Ik zwaai wel op anderhalve meter afstand.
En mijn fles ontsmettingsmiddel in de auto?
Die blijft! Nieuwe gewoonte. Instappen, handen ontsmetten, deur dicht, gordel vast, motor starten.
Hoezo, gewoontemens?
Heerlijk. Rust, Reinheid en Regelmaat.
Ik een ouwe zeur? Hoezo?
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten