Klasgenoot

Lieve vrienden, 

 

Zaterdag zat ik naar een tv-programma te kijken, waarin een gerenommeerd gitarist te gast was. 

Hij was een klasgenoot van mij. 

Je zag hem lopen in mijn oude buurt, richting onze basisschool. 

 

In die buurt kom ik regelmatig, maar het is toch leuk om die plek op tv te zien. 

 

De gitarist speelt virtuoos op zijn, door hemzelf ontworpen, veelsnarige gitaar. 

 

Wij luisteren veel naar zijn rustgevende, kabbelende gitaarspel. 

 

Zo bijzonder, als hij vertelt over zijn leven, waarin hij veertig jaar gestalkt is door een vrouw. Een regelrechte nachtmerrie voor hem en zijn familie. 

 

Vreemd, dat ik dat nooit gehoord of gelezen heb. 

Hij is er namelijk altijd bewust mee naar buiten getreden, om aandacht te vragen voor stalking. 

 

Hij heeft het voor elkaar gekregen, dat er een wet gekomen is, met een verbod op stalking. 

 

Hoe vreemd, om je leven lang te denken dat iemand van je houdt, terwijl hij of zij jou niet kent. 

 

Het lijkt me verschrikkelijk, wanneer dat je overkomt. Overigens van beide kanten. In het ene geval vermoeiend, in het andere geval beangstigend. 

 

Ik ben blij dat ik het programma gezien heb en weer van zijn fantastische gitaarspel heb kunnen genieten. 

Hij speelde al gitaar op het afscheidsfeest van onze lagere school. 

 

Ach ja, sweet memories. 

 

Gelukkig word ik op een gezellige manier gestalkt. 

Door bloemen. 

 

Want ik houd van bloemen en volgens de reclame, houden bloemen van mensen. 

 

Dus ik haal ze in huis. Een dwangstoornis? 

Welnee, een heerlijke vrolijke gewoonte. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje