Lieve vrienden,
Soms kan ik heel verdrietig zijn.
Door allerlei makkesen.
Midden in de nacht wakker worden door vreselijke pijn.
Dan kan ik best even vloeken.
Maar dan denk ik altijd aan wat ik wel kan, wel heb.
Soms ook, is mijn potje verdrietigheid vol.
Kan ik het verhaal van anderen er niet bij hebben.
En dan denk ik aan wat een vriendin kortgeleden zei, een paar weken voordat ze doodging.
“Ik trek het niet, de emotie van de ander te zien. Tyfus! Tering!
Dus vertel het niet verder!
Je weet, ik ga overal vol voor, dus nu ook.”
Ze heeft het niet gered, maar tot het eind toe gelachen en af en toe gescholden.
Ze was nog bang om opgepakt te worden en zou dan zeggen “Gilles de la Tourette” te hebben.
Ik zei tegen mijn man, dat ik zo vaak aan haar dacht.
Zij had al een zoon verloren aan die rot ziekte.
Kan het nog erger?
En toch bleef ze lachen.
Lachen tot ze erbij neer viel.
Ze blijft altijd ergens in mijn hoofd zitten.
Ze viel om van het lachen als ik vertelde over een kennis die bij bijzondere opruimingen werkte.
Bedorven lijken, enzo.
Opvegen kon je ons dan.
Wat een span waren we.
Dezelfde zwarte humor.
Nu is ze er niet meer.
Alweer zes weken niet.
Gekke meid. Ik hoor nog haar schaterlach.
Mijn man noemde ze “ons meneer”
Nu is het weer “mijn meneer”, maar ik had hem graag nog een poos met haar gedeeld.
Kon geen kwaad. Ze had een vrouw....
Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht zei mijn moeder altijd.
Klagen doe je maar bij de dokter!
En zelfs dan kan ik het niet.
Het is te doen hoor.
Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen! zou Bassie zeggen.
Wie Bassie is???
Ja, dáág!
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten